شب آرامش

درود بر صوفی بزرگوار❤️❤️❤️ شعر زیبای شما را خواندم و لذت بردم. در بیت چهارم فعل ابداعی «بام گرفت» جالب بود. ممکن است عده‌ای ایجاد این ترکیبات تازه را عیب بدانند اما من به شخصه اتفاقا خیلی از این قبیل نوآوری‌های صرفی استقبال می‌کنم و بسیاری از بزرگان ادبیات فارسی بارها این کار را انجام داده‌اند. تنها دو نکتهٔ دیگری که دربارهٔ شعر شما به ذهنم رسید این است که در بیت پنجم مصراع دوم فعل «گسیخت» دارای یک هجای کشیده در انتهاست (یعنی «ایخت») که وزن شعر را مختل می‌کند. البته در وزن‌های دَوری در آخر هر «نیم‌مصراع» چنین کاری مجاز است (همچنین در آخر هر مصراع) اما در وزن شعر شما (فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن) که غیر دوری است در آخر رکن فعلاتن دوم این کار انجام شده و حتی موقع خواندن هم سنگینی آن بر گوش احساس می‌شود. برای غلبه بر این مشکل می‌توان «گسیخت» را با «گسست و» جایگزین کرد یعنی: «عقلم افسار گسست و دلت آرام گرفت؟» یا چیزی شبیه به این (افسار گسست به دلیل واج آرایی «س» موسیقی کناری شعر را هم تقویت می‌کند).
اما نکته دوم مربوط به قافیه بیت هفتم یعنی واژه «ایهام» است. من انتظار داشتم بگویید «...ز تو الهام گرفت» یعنی بهار با همهٔ زیباییش از تو و زیبایی و طراوت تو الهام گرفته است‌. اما «ایهام گرفت» را دقیقا درک نمی‌کنم به چه معناست. یعنی در فصل بهاران ایهامی و دو پهلویی معنایی هست که دلیلش حسن روی معشوق است؟ راستش می‌توانم اینگونه تفسیر کنم و تصور کنم اما به نظر خیلی رسا نیست. البته ممکن است کم اطلاعی از جانب من باشد.