خشت

این خشت که زندانی هر دیوار است

در بند و اسیر و تشنه ی دیدار است


روزی چو غبار راه رقصان بوده است

بر باد سوار و مست و خندان بوده است


باران که رسید ناگهان بیدل شد

تن داد به عشق آب و در دم گِل شد


چتر شب از آسمان که آویخته شد

سلول به سلول در آمیخته شد


شب رفت و سحر جلوه نمایان می‌کرد

آن چشمه ی نور را فروزان می‌کرد


خورشید درخشان شد و گرما بخشید

ذرات طلا به هر طرف می پاشید


آبی که به خاک ره در آمیخته بود

در وسوسه ی شمس به هم‌ریخته بود


چشمش که به خورشید سحر دوخته شد

عشقش به غبار زین میان سوخته شد


کم کم ز بر عاشق مجنونش  رفت

آن شوق و تمنا ز دل خونش رفت


دیگر پس از آن جفا نشد خاک آن خاک

خشتی شد و افسرده ز عشقی ناپاک





مریم رحمتی پویا"تمنا "