عالم بی عمل

گل چو در بستان بروید زنده است
خوش طراوت دارد و پاینده است
عمر گل کوته شود چون چیده شد
هر که شد دور از وطن نادیده شد
آدمی باریشه گر شد، بهتر است
هرکه باشد بانسب او مهتر است
آدمِ بی ریشه گر قارون شود
گرچه بر موسی یکی هارون شود
عاقبت گردن زند او خلق را
یا بپوشد بر ریا هم دلق را
گر زمانه داد تیغی دست او
هم ببرّد نانِ مردم ،شست او
گر شود فرمانده لشکر دو رو
شادمان گردد ز رزم او عدو
گر که بیت المال افتد دستِ او
کلّ اقوامش شود سرمستِ  او
گر که عالم گشت، باشد بی عمل
همچو زنبوری که باشد بی عسل
آدم بی ریشه آخر چون خس است
گرچه بامکنت ولیکن بی کس است.
الغرض هر کس که باشد بدسرشت
گر بگویی نیک ، بد خواهد نوشت