خنده‌کباب

غم‌انگیز؛ اما شورانگیز و زیبا

درود بانو کاسیانی نازنین

آوای دلتان شاد مهربان

درود بانو
بسیار زیبا و شورانگیز بود
سرشار از احساس
غمگین
دستمریزاد

درود بر شما بانو کاسیانی گرامی

رباعی بسیار زیبایی بود

تلفیق آوانگارد و پسامدرن

بمانید به مهر و بسرایید

درود شاعر عزیز
عید اربابمان صاحب عصر والزمان
امید محرومان و بیچارگان
حضرت حجت ابن الحسن علیه السلام
مبارک

سلام شاعرگرامی
قلمتان همیشه توانا
درود برشما

درود
طنز زیبایی است
احسنت

درود بر شما..
بسیار زیبااااست..

درودتان باد بانو کاسیانی عزیز و ادیب
بسیار زیبا و دلنشین قلم زده اید
رد قلمتان ابدی 🙏🌹

درود بانو کاسیانی شاعر فرهیخته
غم بود غم سر تاسر این رباعی
سلامت و تندرست باشید در پناه حق

درود
مثل همیشه
زیبا و دلنشین
سروده اید
⚘⚘⚘⚘
زنده باشید به مهر

درود بر شما استاد گرامی بانو کاسیانی

رباعی با معنی و ناب از قلم توانمندتان خواندم

عالی ست

زنده باشید به مهر

سلام عرض شد
چقدر متفاوت و جذاب سرودین
رباعی بارها نشون داده که ظرفیت همگام شدن با زمانه رو داره

فکر کنم طعن هم املای غلطی نباشه
زنده باشید

درود بانو زیباست

جالبه طعنه پلو
من اول به معنی طعنه ی پلو برداشت کردم ولی احتمالا
طعنه پلو مثل باقالی پلو منظورتون بوده که قشنگتره

یعنی تقریبا وضعیت شد شبیه به شعر قبلی که من انکار رو انکار جامعه علیه زن گرفتم و منظورتون انکار زن علیه خودش بود ، فکر کنم
که این عمق بیشتری هم داره
زنده باشید

درود رباعی زیباییست و آشنایی‌زدایی هم در مضمون و هم در زبان رخ داده. جای غذا و ادوات خوردن غذا با خورنده ی غذا عوض شده و ترکیبات جدید هم استفاده شده. اما من جسارتا فقط و فقط یک نقد به آن دارم. به نظرم شعر خصوصا رباعی یک ویژگی مهم را اگر داشته بسیار فضیلت بزرگی‌ست و آن این است که سریع به خاطر سپرده شود. مثلا من وقتی یک رباعی عالی از خیام یا مولانا یا استاد ایرج زبردست میخوانم به سرعت حفظم میشود چون تناسبات معنوی و موسیقیایی درون شعر و جریان یا به قول خارجی ها Flow زبان آنگونه است که اجزای شعر مثل قطعات پازل چفت شده اند و من نمی توانم یک کلمه از رباعی را با کلمه دیگری جایگزین کنم چه در این صورت فرم شعر فرو می‌ریزد. مثلا:
(۱) چرا بشقاب عبوس؟ چرا چنگال عبوس نه؟
(۲) می دانم آشنایی زدایی می طلبد که شاعر فعل ها را برای فاعل های ظاهرا نامتناسب به کار ببرد اما باید نوعی تناسب پنهان و لطیف بین آن ها وجود داشته باشد که قابل «لمس» باشد. اما فعل جویدن برخلاف خوردن خیلی «خاص» تر است. در واقع جویدن کمتر انتزاعی ست و بیشتر ناظر به کیفیات عینی ست؛ مثلا چنگال با توجه به داشتن «دندانه» ها که شبیه دندان های موجودی درنده است کاملا با جویدن تناسب دارد. اما مثلا فعل جویدن برای چاقو و بشقاب چه لطفی دارد در مقایسه با خوردن؟ من می گویم شاید اگر رباعی را ذوقافیتین کنید بهتر باشد:
بشقابِ عبوسِ میزِ غم می‌‌خورَدَم
چنگالِ حریص و هیزِ غم می‌جوَدم
همراهِ کبابِ خنده با طعنه پلو
چاقوی بهانه‌خیزِ غم می‌دَرَدم (یا می‌بردم)
اما چرا کباب خنده؟ از نظر من نسبت دادن خنده به کباب ترک اولی است. مثلا نسبت دادن خنده به کله پاچه هم بامزه است هم ملموس (کله پاچه خندان!) اما نسبت دادن خنده به کباب چه برتری به «خنده آش»، «خنده خرما» یا غیره دارد؟ ممکن است منظور شما این باشد که می خواهید تناظری بین «طعنه پلو» و کباب شدن قلب خود از خنده های موذیانه و توام با طعنه طرف مقابل ایجاد کنید که نیک است اما زیاد از حد تاویلی و ذهنی ست. همین مسئله درباره «چاقوی بهانه‌خیز» هم هست. در واقع ذهنی‌گرایی در شعر تا آنجا خوب است که بتواند روابط متناسب و زیبا اما غیر عینی را پیدا کند. در واقع من معتقدم شعر شما قطعا بسیار پر معنا و زیباست اما من معتقدم عدم تناسب برخی اجزای آن ممکن است به فصاحت آن ضربه بزند. دقت کنید من ابدا نمی گویم اینگونه آشنایی زدایی خوب نیست اتفاقا عالیست منظورم این است که شاید بشود بهتر و منسجم ترش کرد.
و اینکه تمام ادعاهای بنده ممکن است غلط باشد کما اینکه من در مطالعه سبک شما مبتدی هستم و اظهار نظر من کاملا شخصی ست و ممکن است اشتباه باشد. ببخشید بابت جسارت و طولانی شدن کلام بنده

درود مریم بانوی شعر❣️❣️
زیباست
قلم و اندیشه تون سبز
🙏🙏❣️❣️🌿

سلام استاد بزرگوار
ممنونم از انتشار رباعی ناب و زیباتون
یینظیر بود چون همیشه🌷🙏