مرگ

 

مرگ ای آغوش امن از اضطراب
سویم و آی و لحظه ای با من بخواب
صبحدم نور ی بتابان بر برم
بعد آن بنشین به بالای سرم
هرگز از العفو هایم رخ مباز
بیم دارم از مکافات نماز
هر که آمد ضجه زد یارم مبر
طعنه ای زن نیشخندی بی ثمر
 چشم هایم باز باشد اندکی
تا ببینم اشکهای زورکی
هر که مدحم‌گفت را از خودبِران
هرکه بد میگفت را قدرش بدان
گر شنیدی صحبت ازایکاش ها
گو که خندانم کشند نقاشها
هر که گفت او را مسلمان ی بخوان
تکه حلوایی به دستش ده ، بِران
 بعد از آن صورتگریهای عجیب
گو برون آرند خنجر ها زجیب
پیکر بی جان من قوت و غذاست
صید وصیاد هر دورا حکم بقاست
پیکر بی جان من از من تهیست
آنچه از من یادگارست ماندنیست
چند روزی بعد از این جوش و خروش
بر سرای آخرم سنگی بپوش
روی این سنگ سفید و خوش تراش
گاه گاهی جرعه از آبی بپاش