دستانم را بگیر

گندم از گندم می‌روید
جو از جو
شعر من در دستان تو  می‌شکفد
دستانت کو؟
که من مانده‌ام و
شهری غریب
من مانده‌ام و
بهاری بی‌باران
من مانده‌ام و
شبی بی‌پایان.

دستانم را بگیر؟!
می‌خواهم شعری تازه آغاز کنم
باید که بنویسم
نام تو را بر در و دیوار این شهر
باران را،
با تکرار نام تو بیدار کنم
شب را،
با زمزمه‌ی نام تو آرام کنم
شهر
باران
شب
به راستی!
کدام یک شعر مرا می‌خواند؟