شب و همچنان تو

سنگینی این شب
در توان پلکهای من نیست
نسیم نیمه شبان را
به عطر گیسوانت آغشته ای؟
با هر جرعه‌ای از نفست
این تن مرده را
از خواب ابد بیدار میکنی!
گاه
چون نور مهتاب
می‌تابی بر صفحه‌ی دفترم
واژه‌های شعرم را
جان می‌دهی
گاه
از دریچه‌ی خیال
به این خلوت پا می‌گذاری
کویر گونه‌های مرا
به نم اشکی
سیراب میکنی
به هر بهانه حاضری،
چون خون در رگ و
چون هوا،
دلیل حیات بوده‌ای
اما
بضاعت من این است
واژگانم را
به نظم ناموزون شعری در آورم
تو میان دل‌‌خوشی هایت
ازین دل‌شکسته یاد می‌کنی؟!