پاییز

پاییز ِشعر ِمن چه غم انگیز و بی کس است
مرغ ِهوای عاشقیم کنجِ محبس است
در آسِمانِ دل خبری از هَزار نیست
جولانگه همیشگی جغد و کرکس است
دی آمد آن رفیق به صد حیله سازدم
زار و نزار  دیدم و  گفتا هوا پس است
کردم برون ز دل همه عُزّی و لات را
بتخانه نیست کعبه ی دل ، گو مقدس است
( ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست)
کی مجلس ِمحبتِ حق  جای  ناکس است
گر آدم ِهَوَست ز پی سیب شد به باغ
دورش کن از درخت و بگو میوه نارس است
خیاط به ز جامه ی تقوا ندوخته است 
شایسته آن تنی که به پاکی ملبس است
پیراهن ِعبادت ِحق گر کنی به تن
زیبنده جامه ای بوَد و  به ز اطلس است
هاتف ز غیب خبر آورد که ای( علیم)
از دست روزگار شکایت دگر بس است