امام رضا

دوست دارم که دلم باز رود سوی رضا
تا تماشا کند هر لحظه گل روی رضا
لایقش نیستم اما ز خدا می خواهم
در بهشتِ ابدی شانه کنم موی رضا
آهوی دل که به صحرا پی خاری می‌رفت
صیدِ دنیا شد و افتاد به زانوی رضا
دفترِ شعرِ من آکنده ز بوی گلِ یاس
گشته  از لطفِ خدا باز ثناگوی رضا
گفت خورشید نتابم به خراسان دیگر
بس فروزان شده ازچهره ی خوش روی رضا
گر چه دنیا به فریبم زده صد عشوه و ناز
صد جهان است مرا گوشه ی ابروی رضا
بس گنه کرده ام و طاعتِ من ناچیز است
شده ام دست به دامان ِخداجوی رضا
دیده روشن شده در صحن و سرای ارباب
بر زبان نیست به جز ذکر ِدعاگوی رضا
کشتی ِعشق به دریای محبت زده ام
لنگر انداخته در ساحل ِدلجوی رضا
باغبان گر چه هزاران گلِ نو‌  پرورده
به گلستان ندهم من گل ِخوش بوی رضا
چشمِ امید من آن است که حق روز ِجزا
سنگ ِمقیاس نهاده به ترازوی رضا