باد در خرمن موها

درشهر، آرزو را کشتند
باد را گفتند: از حرکت بایست!
خنده را از گل
رقص را از چمن
گرما را از دستان مان گرفتند
سبز بودن مان محکوم شد
سرخ بودن مان قبیح
از روزی که باد در خرمن موها پیچید
باد را زنجیر کردند
در روشنای صبح که سپیده رخت بربست
شب از طلوع تهی شد
خورشید پنهان شد
در زمهریر سترون زمین
دیگر درختی بارور نشد
در آبی آن باور ته مانده ملی
باید به زایش ،به تمرین بودن بیندیشیم
اگر امروزمان خالی تر از دریاچه های خشک
و جنگل های بی یوز است
باید کمی پرُ شویم از قامت سرشار دیروزمان
تا باردیگر برشانه های زخمی فرهنگ
باز خوش یمنِ سعادت  ، بنشیند