فریب🥀

به نام خدای قلم
سلام و عرض ادب خدمت دوستان گرامی ناب

بدون مقدمه :

شبی آغوش تنهایی
لبالب غرق ماتم بود
چنان در حالِ جوشیدن
که تب بالاتراز غم بود

لبالب ؟ غرق ؟ تناقض داره با لبالب که هیچی غرق نمیشه لبالب رو معمولا برای سر ریز شدن و شکستن و طاق شدن طاقت شاید به کار ببرن و نه غرق


روان مشغول دلتنگی
دوکامش مستِ حسرت بود
نگاه ماتِ این غصّه
برای دل جسارت بود

روان مشغول دلتنگی فقط وزن پر کن هیچ حرفی مهمی زده نشده راحت میشه حذفش کرد خط اول رو
بعد هیچ کس هم از حسرت مست نمیشه ، بهتره خصلت و ویژگی های کلمات رو یه کم دقت کنیم که در جای مناسب به کار ببریم دو کامش اگر منظور دو لب هست به جای مست مثلا می نوشتیم غرق ، ایا بهتر منظور رو نمیرسوند ؟
جسارت هم چندان حرف دهن پر کنی نیست !

سوار مرکب آزش
فقط قدری تحمُّل خواست
چو مکث اش را فرو می برد
ز من جام توسُّل خواست


آز یعنی حرص و طمع ایا به قدر کافی صحیحه بگیم در مقابل آز تحمل می خواست ؟ تحمل رو دقیقا کجا احتیاج داریم ؟ مقابل درد مقابل غم و ... جای صحیح تحمل مقابل آز نیست


همان هفتاد حمدی که
به یک اغفالِ مغضوبی
پس از شب زنده داری ها
به این تقصیر مصلوبی

مغلوبی و مصلوبی به جای ی است بهتر نبود ؟ مغضوب ست ، مصلوب ست ، اینو گفتم که دقت کنید
اما کلا هفتاد حمد رو با یک اغفال مورد غضب قرار دادید ! اغفال ؟ کسی دیگه میاد اغفال میکنه ، حالا ممکنه ما گول بخوریم یا نخوریم پس اغفال اولا باید با نتیجه همراه بشه ، مشخص میشه که اینجا اغفال کاربرد مناسبی نداره و دو اینکه کاربرد داره اما درست به کار نگرفتید ، لغزش به جای اغفال بهتر نبود ؟ چرا بهتر هست اما شرطی داره

شرطش هم اینه که ما به خوبی نشون بدیم یه لغزش کوچک ممکنه به کجاها کشیده بشه ...
تو خود حدیث مفصل بخوان (مثلا همین فضای مجازی ، انقدر زندگی های خانوادگی بودن که دچار شکست شدن ، از کجا شروع شدن ؟ خانم یا اقا متاهل بوده با چند تا پیام ساده با طرف مقابل که از خیلی کلمات ساده !! شروع شده به جاهای ناجور کشیده و تهش شده خیانت و چیزی که نباید فقط با همون اولین پیام معمولی که شروع شده ، این فقط یک مثال بود )

به این تقصیر مصلوبی ، به کدوم تقصیر اینکه کسی دیگه سعی کرده اغفال کنه ؟ وقتی میگید این بهتره دقیق مشخص کنید کدوم تقصیر
و
مصلوب : به صلیب کشیده شده فقط محض قافیه پر کنی بود این کلمه

چه شد افتادی از مرکب؟!
امان از فتنه ی آخر
که حق شد لحظه های مرگ
\\\"بَرِيءٌ مِنْكَ اغواگر\\\"

این بند واقعا عالی بود خیلی خوب بود هر چقدر از خوبیش بگم کم بود ، منو یاد داستان برصیصای عابد انداخت میدونم که لحظه های مرگ رو برای این اوردید که یعنی دیگه فرصتی نیست اما بازم این قسمت رو جا داشت هنوز که بهتر انجامش بدید
ولی میگم عالی بود

من آن عابد که عمرش را
همه پای محال ات سوخت
ولی آن آخرین سجده
که سهمش بر خیال ات دوخت

سجده ؟ سهمش ؟ یعنی چی ؟
چشمش بهتر نبود ؟
یه نکته ی دیگه عابد که میگیم خب مشخصه کسی که خدا رو عبادت کرده پس عمرش رو در راه خدا گذاشته درسته ؟
صحیج نیست هم بگیم عابد هم بگیم عمرم رو پای تو گذاشتم ، اما میدونم چی میخواستید بگید ، میخواستید بگید یک عمر عبادت رو تو یه لحظه فدای تو کردم ، بیان اینجا چندان روشن نبود میتونید خیلی بهتر کار کنید

البته از این هم غافل نشیم که این جناب عابد اخرین سجده رو پس از صد سال عبادت فدای جانان کرده
هر چقدر از قشنگیش بگم کم گفتم ))))))))))))))))
عالی افرین

خب بند بعدی رو ببینیم باریدن و جنون و ... حالا بند قبلی رو دوباره بخونیم وقتی دوباره بخونیمش ، از دوختن و سوختن و اینا میشه گفت من مخاطب تصور دیگه ای در مورد پایان بندی داشتم ، یه چیزی مثل از بین رفتن کامل ، اما یا عجله کردید برای تمام کردن ـو یا بندی اینجا بوده که بخاطر کیفیت پایین خطش زدید
این یعنی اینکه اینجا یک بند لازمه ((( اخه قبل از بارون بادی میاد ابری میاد رعد و برقی میشه ، همینجوری یهویی؟؟

\\\"جنون از آسمان بارید\\\"
منیت ها چلیپا شد
دعا باعشق جاری و
دلم از نو مسیحا شد

مسیحا ، کسی هست که زنده میکنه ، نه کسی که زنده میشه ،

اینا ایرادت کوچک و جزئی بودن ، که چون بعد از نقد اولی کمر راست کردید و دوباره نوشتید و اتفاقا با رشد چشمگیر هم نوشتید دوباره همین انتظار رو دارم ، یه کم عجول هستید ، الان من به این باور رسیدم که میتونید بنویسید ، خود شما هم به این باور رسیدید که میتونید بنویسید ، مرحله ی بعدی برای پیشرفت اینه که بتونید نه از دید یک نویسنده ، که نوشته های خودتون رو از دید یک مخاطب ببینید یعنی میخوام بگم باید سعی کنید دیگه نوشته هاتون رو نقطه ضعفش رو پیدا کنید و ویرایش کنید

یه نکته ای که خیلی چشمگیر بود که حیفم میاد نگم اینه که ارسالی های قبلی تون رو که می خوندم خیلی تاثیر پذیری مشخص و واضحی از اشعار دیگر داشتید ـ

که الحق و بر انصاف تو این یکی چنین چیزی ندیدم ، همین به تنهایی نقطه قوتی هست که هر کسی نداره ! خیلی وقت ها شاعرهایی رو میبینیم که سن و سالی دارن ولی خب هنوز خمیر مایه اشعارشون رو از دیگران قرض میگیرن یا راحت اصلا کپی می کنن بدون کوچک ترین عذاب وجدان که بدون قید و شرط دزدی محسوب میشه ، و این چیزی که شما الان رو کردید جای تحسین داره واقعا ، و بدون تعارف میگیم الان بهتون امیدوار شدم

راه درست همینه ، پس ادامه اش بدید

جهان هستی سراسر شعر و شعوره انقدر هست که هیچ وقت تمام نمیشه ، فقط کافیه ببینیم

حضرت امیر می فرمایند : عبرت ها بسیارند و عبرت گیرندگان کم ...

در پناه خداوند منان