....

دیگر درچشمانت به دنبالِ افق هایِ به سجده کشانده شده نمیگردم
بادرانمیپایم ودریارابه تماشانمیشینم
حال دِگرخودراگم کرده ام
ودرمنقارِکلاغ هایِ خبرچین واژه یِ فراموشی راجاگذاشته ام
میخواهم اینبارطبیعت به دیدارم بیاید
کلاغی درچشمانم زادوولدکند
وبرلب هایم واژه یِ فراموشی راحک کند
لب هایی که دیریست واژه هارابه خموشی وصله یِ کورزدند
بگذاردرمن بیابند
سروِقدکشیده شده ازصبوریم را
میترسم اینبارهم لودهنداشک هایم
و
کلاغ هایِ خبرچین به دوردست هایِ نفرین شده وفراموش شده ام ببرندآواهایِ درونم را
ازتوسخن گفتن آنهم درگوشِ زمان برایم بسیارگُنگ است
گویی دیوانه ایی هستم که حالم راهذیان هایِ پوچ گره کورزده اند به وهم هایِ تازه به دوران رسیده ام
کشفم کن اینبارنطفه یِ عشق رادرگوشه یِ دِنجِ قلبم بیاب
برقطره یِ خونی ازرگ هایِ خُشکیده ام بنگرتازمزمه کنددرنگاهت وگوشِ کرت نامت را
اینباربامن به دشتِ آلاله هابیا وپایِ خیالت رامهمانِ چمنزارِوحشیِ درآغوشِ بادکن
میخواهم درمیانِ تمامِ خیالاتم نقطه یِ آغازین باشی
وباتارِگیسوانِ پریشانم بنوازی ودربادرهاکنی
داستان هاوچرندیاتِ تصوراتِ پوچم را