شکوه

هر گاه خواستم زبان به شکوه وا کنم 
تصویر آخرت را در آیینه ،ها کنم
بی تو ز دلتنگی دنیا دلم گرفت
آخر نشد بزمی زعیش اینجا به پا کنم
رفیق نیمه ره شدی آه از دلم 
با بغض سینه ام نشد تو را صدا کنم
کاش دوباره شبی، در اوج آسمان 
تا صبح، تمام درد ها را دوا کنم
هر چه بگذرد غمم تازه تر شود 
دیدار آخرت، نتوانم رها کنم
گفتی چشم خود را به نگاهم گره بزن 
با رفتنت این گره کور چگونه وا کنم 
با خود نگفته ای تو میروی چطور 
در این زمانه با غم نبودن تو، تا کنم
یک بیت مانده  به پایان شعر ولی 
اخر نشد مهر تو را ز خود جدا کنم 
نرگس زند