از بوسه های پرندگی ات

مردان
با گرمی دست هایشان سخن می گویند
اسب های کسل
با آینه ی دق ؛
و تو مثل آه
از دل غمخیز زمان میجوشی..
تو
از معبدان مسئله انگیز شهری دور
تو !
از رنج بنفش شاعران زن
از جنون مِه در گلوی کوهسار
.
.
.
تو از عطر سرد کتان و عطارد بیرون میزنی
-تا بر گلها و روبانهای سرخ بپیچی -
جهان تاریکست
جهان تاریک است وُ من
آشوبزار خسته ی مشعشع را در تو گم میکنم
.
.
.
ای مخمل سپیده ترین صبح باستان!
بارش کرشمه ی بهاردمان!
پامچال٘ بوی و رها
با خیال حمایل شب، ای جانان من!
از بوسه های پرندگیت،

شرابِ لبریزم ...