سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 2 آذر 1403
    21 جمادى الأولى 1446
      Friday 22 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲ آذر

        مترسک تنهای عاشق

        شعری از

        محمود گندم کار وحید

         از دفتر آتشکده ی خیال نوع شعر قصیده
        ارسال شده در تاریخ يکشنبه ۲۳ بهمن ۱۴۰۱ ۰۷:۱۰ شماره ثبت ۱۱۷۴۷۵
          بازدید : ۲۴۹   |    نظرات : ۳
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر محمود گندم کار وحید

         مترسک ژنده پوشی پیر، با چشمان رازآلود ،چون انسان
        به چوبی خشک ،در یک باغ تنهائی ،هراس انگیز و آویزان
         
        بر اندامش ، کلاهی کهنه و پیراهن و شلوار پوشالی , تک و تنها سکوتی تلخ ،از پژواک یک فریاد خاموشی  ،به صحراها
         
        به روزی باغبان ،بذر گیاه زندگی در  باغ ،پنهان کرد در بهمن
        هماندم آن مترسک را در آن صحرا ، نگهبان کرد تا خرمن
         
         تنش  در باد و باران ،واژگون ، گاهی اسیر  موج طوفان بود
        ز جام روشن مهتاب ،  بزم شامگاهش، نورباران بود
         
        نه چشمی منتظر، می گشت، از تنهایی اش،  غمگین و افسرده
        نه اشکی از دو چشم آدمک،  بر  آستینش گشته پژمرده
         
        شبانگاهان ،سکوت باغ را ،دست نسیمی زیر و رو می کرد
        ز بام آسمان ،مهتاب، شبها بامترسک ،گفتگو می کرد
         
        طنین سهمگین غرش طوفان و تندرهای وحشی، در پی باران
        به چشم آدمک ، در مزرعه اشباح  سرگردان ،شده پنهان
         
        صدای خش خش  گلبرگهای باغ پائیزی ، بر او  کابوس
        چو تکرار صدای ، ناله های مرده ای ، با واژه ی  افسوس
         
        مترسک  در شب تاریک ، می ترسید   از  اشباح سرگردان
        که می دادند جولان ،در سکوت سایه ی سنگین گورستان
         
        صدای پای شب ،پیچیده در ،پس کوچه های باغ خاموشی
        شمیم هیمه های خشک باران خورده ، در  دشت فراموشی
         
        چو بادی برتن سست مترسک چون مسیحا، روح و جان می داد مترسک ناگهان، دستی برای مردمان رفته از  دنیا،تکان می داد
         
        صدای زوزه ی کفتار و باد سهمگین،  از بیشه می آمد
        ز جنگلها طنین گفتگوی شاخه ها، با ریشه می آمد
         
        به خواب خسته ی مرداب، در، آغوش شام تار و طوفانی
        فرو خفته است، کابوس زمستان، در پی یلدای  طولانی
         
        لباس آدمک پر گشته از پوشال ،شاید ازپر  پرواز یک طاووس
          هراس آدمک، سرشار از  فریاد خواب تلخ و رازآلود ،چون کابوس
         
        سکوت برکه ی تاریک، در  شام سیاه خسته و دلتنگی مرداب
        شکوه  سایه ی پرهای خفاشان خون آشام ،به روی آب
         
        به بام کلبه ی چوبی، نشسته جغد پیری کور بر جالیز
        به شام کلبه، فانوسی پریشان ،بر درخت بید مجنون ،سالها آویز
         
        پلاس کهنه ی آویز بر دیوار ،در خاکستر ققنوس، می رقصید
        مترسک همچنان، از ناله های جغد شوم و شام سحرآمیز می ترسید
         
        به باغ و مزرعه ،گنجشکها از بیم جان ، در لانه می ماندند
        کلاغ و زنجره هر شام  تا اوج سحر، بر شاخه می خواندند
         
        کلاه آدمک  پشمی ندارد ،تا که باشد در امان، از آفتاب داغ
        نگاه آدمک  چشمی ندارد ،تا که باشد ،پاسبان کشتزار و باغ
         
        مترسک رفته درخواب و ،کلاغی دزد درفکر هجوم باغ و راغ وکشت دل پوشالی اش خندان شده ،از  غارت باغ و رفاقت با کلاغ زشت
         
        شباهنگام بر ،آن،شاخه ها تکراری از موج هجوم کوچ  لک لک هاست 
        به باغ و بیشه زاران ،سایه ی پرواز  ،در اوج هزاران جفت اردکهاست
         
        گمان آدمک شاید ،صدای  سنگ وپرتاب کلوخ از سوی  کودکهاست مترسک گشته عاشق،  بر کلاغ و آدمکهایی که در باغ عروسکهاست
         
        مترسک، چون نمادی هست، از تنهایی انسان در دنیای جانفرسای سرگردان
        فریب آدمک ،  از آن کلاغ، چون  بازتابی  ازفریب  آدم از خندیدن شیطان
         
        به پایان خواهد آمد داستان مزرعه، این آدمک ناشاد خواهد رفت.،در انبان
        زمستان خواهد آمد ای مترسک  ،چون تو هم از یاد خواهی رفت، ای انسان
         
        شوی شرمنده ی این باغبان ، با ناله و فریاد خواهی رفت،در پایان
        که می ترسی ز  شب، عمر و کلاهت در شبی  بر باد خواهد رفت،در طوفان
         
        از مجموعه اشعار
        پژواک فریاد
        دفتر آتشکده ی خیال
        سروده شده در 4آذر 401
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر
        ۶ شاعر این شعر را خوانده اند

        سارا رحیمی(س. سکوت)

         ،

        محمود گندم کار وحید

         ،

        محمدرضا آزادبخت

         ،

        قربانعلی فتحی (تختی)

         ،

        علی نظری سرمازه

         ،

        علیرضا محمودی

        نقدها و نظرات
        محمدرضا آزادبخت
        محمدرضا آزادبخت
        دوشنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۱ ۰۷:۵۰
        خندانک
        قربانعلی فتحی (تختی)
        قربانعلی فتحی (تختی)
        دوشنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۱ ۱۹:۱۵
        درود برشما شاعر گرامی

        بسیار جالب بود خندانک

        خندانک خندانک خندانک خندانک
        علی نظری سرمازه
        علی نظری سرمازه
        دوشنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۱ ۱۹:۱۶
        درود بینهایت
        خندانک خندانک خندانک
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۲۲ ساعت پیش         ابراهیم هداوند ابراهیم هداوند
        دیروز         طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
        ۲ روز پیش         محمد رضا خوشرو (مریخ) محمد رضا خوشرو (مریخ)
        ۲ روز پیش         علی نظری سرمازه علی نظری سرمازه
        ۲ روز پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۳ روز پیش         سید هادی محمدی سید هادی محمدی
        ۳ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        میر حسین سعیدی

        لاله و گل نشانه از طرف یار داشت ااا بی خبر آمد چنان روی همه پا گذاشت
        ابوالحسن انصاری (الف رها)

        نرگس بخواب رفته ولی مرغ خوشنواااااااگوید هنوز در دل شب داستان گل
        میر حسین سعیدی

        رها کن دل ز تنهایی فقط الا بگو از جان ااا چو میری یا که مانایی همه از کردگارت دان
        نادر امینی (امین)

        لااله الا گو تکمیل کن به نام الله چو چشمت روشنی یابد به ذکر لااله الا الله چو همواره بخوانی آیه ای ازکهف بمانی ایمن از سیصد گزند درکهف بجو غاری که سیصد سال درخواب مانی ز گرداب های گیتی درامان مانی چو برخیزی ز خواب گرانسنگت درغار مرو بی راهوار در کوچه و بازار مراد دل شود حاصل چو بازگردی درون غار ز زیورهای دنیایی گذر کردی شوی درخواب اینبار به مرگ سرمدی خشنود گردی زدست مردم بدکار
        میر حسین سعیدی

        مراد دل شود با سی و نه حاصل ااا به کهف و ما شروع و با ه شد کامل اااا قسمتی از آیه سی ونه سوره کهف برای حاجات توصیه امام صادق ااا ما شا الله لا قوه الا بالله اال

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        6