فاصله باصاعقه

فاصله باصاعقه

امروز مرا بایک‌نظر دیدی

با سینه ریزی از ستاره

با هدیه ای از جانبِ ماه

هرچند چشمانت به من بود

اما تو زیور را ندیدی

انگار احساسِ مرا از یاد بُردی

من قسمتی از خاطرت بودم

جا مانده در فصلِ گذشته

من کوه بودم، قله بودم

اما سپردی پیکرم را دستِ طوفان

من ماندم و یک فاصله بینِ من و تو

حالا تورا امروز دیدم

اما تو عشقم را ندیدی

یک صاعقه ایکاش میزد

تا فاصله از بین می رفت

آنگاه من چون ماه

آنگاه تو مثلِ ستاره

مانندِ گردن با گلوبند

تو با منُ و من با تو ما میشُد


سپیده اسدی
مهربان