جعلی

خلقتم از خاک بود از اشک هم آتش گرفتم
بسپرید ای زندگان بر بادها خاکسترم را

به نام یگانه‌سراینده‌ی دیوان آفرینش!

درودها جناب عزیزیان ارجمند!

سروده‌تان بسیار شیواست و بیت بیت آن سرشار است از آرایه‌های ادبی گیر؛ که بسیار هنرمندانه کاربرد یافته‌اند.

نمونه را یک بیت آوردم؛ امید که نموداری از بسیار باشد!

در بیت یاد شده، واژگانِ: «خاک»؛ «آتش» و «باد»، از عناصر اربعه‌اند؛ (عنصر دیگر «آب»؛ می‌باشد که در اینجا نیامده‌است؛ امّا شاید بشود آن را در «اشکِ شاعرانه» پیدا نمود.)

خلاصه‌ی مطلب این‌که:

آمدنِ عناصر چهارگانه (آخشیجان) در کلام، یکی از مواردی است که آرایه‌ی مراعات نظیر را به‌وجود می‌آورد.

در ادامه‌ی این گفتار مختصر، سپیدی کوتاه از جلد دوم کتاب گل‌های سپید دشت احساس را تقدیم نگاه مهرانگیز شما و مخاطبین فهیم صفحه‌ی زیبایتان می‌نمایم:

از خاک‌ آمد

آدمی که خود را

به آب و آتش می‌زند

تا حسّ عشق ورزی‌اش

با هیچ بادی

در خاک نیفتد

***

در پایان سخن، از پنجره‌ی سبز جاری استفاده نموده، در شب جمعه‌ای دیگر، یادی می‌کنیم از آسمانی‌های پاکمان.

روانشان سبز در پردیس پروردگار! 🙏🍃🌸🍃🙏