گیله مرد

نه...
به سعادت روی زمینم
نه...
به غولهای ظریف غریزه ام
نه...
به شاخه های بلهوسِ زیتون و سیب
لال همچون ماهی بالاتر از قامت خود داستانی بساز
فرمانروایی کوچکتر از دریای گُل
.
آه...
این قطره، پُر از ارادت است
بیرحم می پرسی...
در کدامین سوی کینه ای
چه گُسستی تو را پیوست
زورابِ زهر می زنی بر من
عامیانه سخن بگو...
گُلِ نرگس مرا بوسید
و تو یکروز است عاشق منی
دلم شکست
.
تا.قلب تو می تپد درگرداب درون
یحیای آوازه خان را ذخیره میکنم
یا می توان...
بی پرخاش و خروش
خو د را مسافری نمود
تا کی بپا خیزد، فهمِ مرا بخر!
.
کُنجی پاکیزه
وهمی زیبا
در نقش گیله مرد
به شب خاموشی آموخته ای
حوصله ات نیست...
میان سیاهی گُم نمی شوی
تابِ سنگ میخواهد
پاره ای آتش
کمی دیروز
شاید بشود بی ورطۀ تازه ای
لحظه ها را به نقطه ای هم دوخت
.تو خواستی من نخواستم
روی پلّه ها
گنگ و مبهم
رستمی به انتظار نشسته است

 

 

 

 

ـ ۲۵۷۷٫۹٫۷