میخواهمت

به نام یگانه‌سراینده‌ی دیوان آفرینش!

درود بر بانو فریال امینا!


دل‌سروده‌ای بسیار دل‌انگیز و سرشار از احساس و عاطفه را به اشتراک گذاشتید.

سروده‌ای که نشان از لطافت اندیشه‌ی سراینده‌اش دارد.


با توجّه به باز بودنِ وسعتِ پنجره‌ی سبزتان، چند نکته‌ی کوتاه می‌نویسم؛ امید که مفید باشد!


_ (می‌خواهمت) مساوی است با: (تو را می‌خواهم)؛ پس دیگر لازم نیست بعد از آن، مفعولِ (تو را) بیاورید.


_ پیرامون حرف اضافه‌ی مخفّف (ز): بهتر است تا جایی که امکان دارد، حروف را به شکل مخفّف استفاده نکنیم.  مخصوصا که سروده‌تان موزون نیست و اجبار وزنی نیز ندارید؛ می‌توانید خیلی راحت حرف (از) را به کار ببرید.


_ هرشب به تو
  می‌اندیشم:
اگر فعل را در انتهای همان بند به پایان برسانید بهتر و زیباتر نیست؟ به این شکل‌ها:
هرشب به تو می‌اندیشم
یا
هرشب
به تو می‌اندیشم


_ (در این شب‌های وَهم):
هرچند واج‌آرایی (ه) زیباست؛ امّا با به‌کار بردنِ (شب‌های وهمناک) و یا (شب‌های وهم‌‌آلود) علاوه‌ بر واج‌آرایی، ترکیبِ بهتری ساخته می‌شود.


_ می‌نویسم برای تو
هرشب تاسپیده
من صدها مثنوی

از تکرارِ زیادِ واژه‌ی (شب) که بگذریم و آن را به حساب تاکید بگذاریم، از تکرار ضمیر (من) شاید نشود گذشت؛ چرا که در فعل (می‌نویسم)، شناسه‌ی (م) مساوی است با (من)؛ پس دیگر بهتر است دوباره (من) را در بند پایانی نیاوریم.


قلم و اندیشه‌تان هماره در اوج باد!
مانا باشید در پناه مهر خداوندی که به قلم سوگند سرود!