امید و آرزو

خردکی خنداان بودم ,گریه بارانم نمود 
آنچنان شادان بودم که پریشانم نمود
گنج پنهان که درون جان خود می داشتم
های و هوی یاوه گویان از آن گریزانم نمود
هرچه بیگانه تر از خود سوی آنان می شدم 
آن گلستان خیال محو و , بیابانم نمود
من که عمری غافل از احوال خویشتن بوده ام
این امید و آرزو ناگه خروشانم نمود
این دل و جانم نثار آن امید و آرزو 
چون که پیچک بوده ام ,سرو خرامانم نمود