غزل : سلفی عاشقانه

 غزل : سلفی عاشقانه 

 

با  هم  قدم  زدیم  و  نبودیم  آشنا 
دوریت عقده ایست که ویران کند مرا 
ما را بعید بود که تا مست هم شدیم
پیمانه بشکنیم و  ننوشیم  باده  را 
پیغمبری که دین تو تبلیغ می کند 
قاموس سر کشیده در انبوه ادعا
ما را بعید بود نمانیم پای ِ عشق
ما را بعید بود که باشیم بی وفا
با شعر می شود که بمانم کنار تو‌
شاعر شدم تو را به سلاطین واژه ها
هر عشق زندگیست که جاریست تا ابد
با مرگ میرسیم به معشوقه در بقا
در هر نفس کشیدنم‌ امیدواری است
سلفی عاشقانه بگیریم ما دو تا 

 

         شاعر : مسعودبافقی زاده