باد فتنه

باد فتنه
بیا که خواهش دل تا به عرش اعلا رفت
خیال خوش به دلم خیمه زد بهر جا رفت
ز بسکه دوخته ام چشمهای خود بر راه
که راه همره چشمان من به رویا رفت
ز آسمانِ دل من غروب غم بارید
امید از شب بارانیَم به فردا رفت
زخون دیده ی من کز دل رمیده ماست
چه سیل گشته روان آبروی دریا رفت
وزید باد خزان برگهای گل پژمرد
رمید برگ گل از گلستان به صحرا رفت
نداندم بحقیقت چه حکمتی باشد
که هر سری که بجنبد به باد سودا رفت
خدا کند نرسد باد فتنه بر بستان
دل رمیده من از پی تمنا رفت
مران سائل درمانده را ز درگاهت
چه زخمها که ز درماندگی به دلها رفت
چو باد فتنه زد آتش به دامن بستان
چه دودها ز دل بوستان به بالا رفت
 طبق طبق گل سرخ از ضیافت بستان
ورق ورق غزل از عمر ما به یغما رفت
روانِ خونِ دلِ سرخِ گل تماشایی است
چرا که از رخ این بوستان تماشا رفت
چو خون چکید ز برگ و کلاله گل سرخ
هزار ناله بر آورد و بر ثریا رفت
اگر چه رفته ام از دست و ، دل پر آشوبم                                                                                                  دل نترس دوباره بسمت دریا رفت                                                                                                              ز اخم روی گل سرخ چون دلم تنگ است
خموش باش "یگانه" که دل ز دنیا رفت
امیر وحدتی   یگانه