به وقت باران

با من قدم بزن
در کوچه های خیس
در کشاکش عصیان و انقیاد
بگذار باران ببارد
بر مخمل پر چین موهایم 
و بر سرمای پیراهنم
آنجا
که دستانت
در مرز میان ما
یک بغل لالایی خورشید می کارد
آنجا
 که خط پر اضطراب قامتت
بر ململ تبدار پیکرم
آرام میگیرد
و ترنمهای بی پروا 
بر لبان اشتیاقم 
بوسه میپاشد
نگو که دلگیر است
این تاریکی های مه آلود
این شلاقهای مواج
انعکاس بیقراری قلب من است...
آن لحظه که در قاب نگاه آبی تو
محبوس میشوم.

(نیلوفر آبی)