باران

دیدند چشم خیس را هر بار دورادور
لبخندهای ممتد دنیای ویرانی
مستلزم اینم شبی یک شعر بنویسم
وقتی تمام ماجرایم را نمی‌دانی
.
از خنده‌ی تلخ غزل پیداست خواهد مُرد
کاغذ بدون دست‌های کوچک سارا
گم می‌شود در لابه‌لای خنده‌هایی سرخ
حتی انار توی دست او به آسانی
.
هر پنجره با من نشسته روبروی تو
پاییز حتما ایده‌ی احساس دلتنگی است
اشک است تنها راه حل بغض سرسختم
در پیچ و تاب پرده و احوال طوفانی
.
طرحی کشیدم از دل دیوانه‌ی خود تا
پیدا کنم در جاده‌ی خود ردّ پایت را
رنجت مسیر عشق را در من نشان داده‌ست
روشن شده در آن نقاطی از پریشانی
.
در انتخاب واژه‌های سرد محتاطم
وقتی که کولاک است در اطراف مضمونم
حالا که قصد خواندن شعر مرا داری
با خود بیاور شال گرم و چتر و بارانی
.
# سارا خراباتی