شِکوِه

شِکوِه ای طاقت گریز آورده از آوارها
اشک دریایی است سرشار از غم و آزارها
آب جاری از نهاد کوه را باید شنید
درد بوتیمار را هرگز نپرس از غارها
هر چه ابراز قناعتهای بی جا می کنیم
سهم ما را می دهد دنیا به دنیادارها
مثل رویاهای پرپر توی میدان های جنگ
زندگی را دیر فهمیدیم ما بیمارها
زخم باورهای موروثی اساسش جهل نیست!
درد انسان را نخواهد کاست این انکارها
روح سرگردان خودرا هیچ کس باور نکرد
هیچ کس عبرت نمی گیرد از این تکرارها 
توی قبرستان سرشار از عدم دنبال چیست
عشق خوش باور چه می خواهد از این مردارها؟!
هر چه خوبی بیشتر اسباب رنجش بیشتر
شور شیدایی نمی افتد به جان خارها
گل که باشی باید از سمت تماشا بگذری
عمر عاشق بستگی دارد به این دیدارها
عشق با ناسازگاری ها به پایان می رسد
مرحبا بر شانه بی منت دیوارها...
#بهنام_صداقت_حور