ترسمت این راز را دل ببرد زیر خاک

هجر رخت سالهاست قصد كند بر هلاك
ياد نگاهت هنوز هست بخاطر چه باك
هيچ نگفتم ترا هر چه كه دارم تویی
ترسمت اين راز را دل ببرد زير خاك
صد دفعه گفتم به دل باز كن اين سفره را
تا كه نگاه تو ديد هر چه شنيدست پاك
از تو چه پنهان كنم راز دل خويش را
فاش كند ديده بر مردمكی رقصناك
گو كه به معشوق اين كی ره دلدادگيست
افت به آن دست و پا گوی كه جانم فداك
عشق نه اين برنشين تا كه بخواند ترا
مجنون و فرهاد بين حال چنين دردناك
وصل چو خواهی بمال بر تن خود هر پيه
كی بشود جان و تن از نه او بيمناك
عشق رساند ترا بر در مقصود خويش
شهره آفاق گشت عاشق زار از مغاك
گويمت اكنون چنين خواهمت از خود بتر
باز بيا هستيم دل بده بر اشتراك
هيچ نگو دير شد يك نفسی كافيم
تا ببرد هر دو را رقص كنان بر سماك
گر نه كه بهياد را كی بتوان زيستن
هجر رخت سالهاست قصد كند بر هلاك