لبخند حیله باز

سلام و درود
تسلط خوبی بر وزن دارید
شعر سرشار از احساسات عاشقانه و تغزلی است
اما چند جا به نظرم قابل نقد است ای کاش بزرگتر های سایت بیان می کردند
الماس و گوهری که درون دهان توست
آرامشی است در دل و جانم ، حبیب من!

چه وجهی موجب شده است که شاعر الماس و گوهر که درون دهان معشوق است همچون آرامشی در دل و جان خود بداند


لبخند حیله باز تو تنها فریب من
گل های عشق، از دلِ پاکت، نصیب من

از نظر من حیله بازی و دل پاک چندان قابل جمع نیستند

در نهایت به نظرم بیت
من بی تو هیچم و همه رونقم تویی
مانند اینکه من چو درخت و تو سیب من...

زمانی وجهی داشت که رابطه عاشق و معشوق رابطه پدر و دختر بود مثل برخی غزل های حسین منزوی
اما در این جا چندان درست نیست

از بیت چهارم غزل تازه جان می گیرد و زیبایی توانش شاعر را نشان می دهد
جای شما بودم سه بیت اول را بازسرایی می کردم‌

سلام

اندر بیتی دیگر متامل شوم و رهسپار

هر واژه در صدای تو آهنگ عاشقیست
در این سکوت دل تو شدی عندلیب من

هر واژه را آهنگ دانستن باشکوه است زیرا معشوق عاشق را در زیر و بم ها و قبض و بسط ها اندازد و قرار نیست هرچه بر زبان آورد در نگاه نخستین مطابق اندرون عاشق افتد و بسا عتاب آید تا عاشق در نشیب امتحان افتد و خویش را به فراز کشاند آری افق کلان بایستی این باشد که معشوق را فعال لما یرید بدانیم و این اراده، اراده ما باشد نه از ناگریزی پناه آوریم بله هماهنگی اندرون و برون بلکه در نگاه ادق و پس از آنکه کمال انقطاع رخ بنماید و حجب نور خرق گردد درون و برون از منظر مضمحل
در گام بعد نمی گوید سکوت زبان سکوت دل که امریست دشوار و نیز سکوت ذهن نمی گوید اینکه دل که مخزن تمایلات و احساسات است به سکوت افتد امری است که حقیر الان ملتفتش شدم ذهن را می دانستم با مراقبه به سکوت می کشانند ولکن خموشی دل امریست عظیم حال اگر دل در سکوت است تکلیف تمایل و احساس و عشقی که در درون عاشق نهفته است چه می شود و اگر دل در سکوت است چگونه همچنان واله آهنگ معشوق است؟ آیا دل مندک نشده است؟
و در گام آخر جایگاه عاشق و معشوق تغییر می کند گذر از مقام عندیت به عندلیبیت الله اکبر دیگر جز سکوت چه توان گفت
مولانا صدر و ساقه ام به فدایت سخنی گو

این مباحث تا بدین‌جا گفتنیست
هرچه آید زین سپس بنهفتنیست

ور بگویی ور بکوشی صد هزار
هست بیگار و نگردد آشکار

تا به دریا سیر اسپ و زین بود
بعد ازینت مرکب چوبین بود

مرکب چوبین به خشکی ابترست
خاص آن دریاییان را رهبرست

این خموشی مرکب چوبین بود
بحریان را خامشی تلقین بود

هر خموشی که ملولت می‌کند
نعره‌های عشق آن سو می‌زند

تو همی‌گویی عجب خامش چراست
او همی‌گوید عجب گوشش کجاست

من ز نعره کر شدم او بی‌خبر
تیزگوشان زین سمر هستند کر

آن یکی در خواب نعره می‌زند
صد هزاران بحث و تلقین می‌کند

این نشسته پهلوی او بی‌خبر
خفته خود آنست و کر زان شور و شر

وان کسی کش مرکب چوبین شکست
غرقه شد در آب او خود ماهیست

نه خموشست و نه گویا نادریست
حال او را در عبارت نام نیست

نیست زین دو هر دو هست آن بوالعجب
شرح این گفتن برونست از ادب

این مثال آمد رکیک و بی‌ورود
لیک در محسوس ازین بهتر نبود