می ترسم

من از هرجمعه می ترسم من از دنیای بی فردا
من از تلخی بی پایان درین انبوه از غم ها
نشستم در تماشای لبی که رفت لبخندش
فقط مانده کمی از من که باشد در دل دریا
گرفت از من امیدم‌ را همان غارتگر معروف
همان که دائما گفتش نمی آید خوشی برما
من از هر جمعه می ترسم‌ ازان قلبی که دلتنگ است
درون اشک شوقش باز بغضش می شود پیدا
چنان طفلی که گمگشته مردد می شوم در خود
که می آید نگارم یا ظهورش می شود رویا