آغوش تو

سلام

و

۶۱ واژه در ۲۴ سطر ( که البته این نوع سطربندی جای بحث دارد ) به شعر سپیدی زیبا و خوش نقش منتهی شده است که به عنوان یک شعر کوتاه می توانست بسیار زیباتر هم باشد.
چیز ۴ بار
در ۴ بار
من ۳ بار
گفت ( ام ، ی ) ۴ بار
است ۳ بار
چونان ۲ بار
همه ۲ بار
بود ۲ بار
جا ۴ بار
پس پشت ۲ بار
تعداد افعال ۱۵ عدد
اگر از میزان واژگان ، موارد تکراری را حذف کنیم به جای ۶۱ واژه به ۴۰ واژه می رسیم که برای شعر کوتاه این چنینی ایده آل است و ذهن مخاطب در هنگام خواندن اش درگیر چرایی این تکرار و خوب و بد بودن اش نمی شود اگر چه با تکرار برای تاکید موافق ام ولی در چنین اشعاری جایی برای تکرار وجود ندارد و اتفاقاً تاکید از طریق منحصر به فرد کردن واژه ها حاصل می شود.
تعداد افعال با توجه به میزان سطور از حد متوسط بالاتر است و همین امر بدون حتی آمار گیری در همان بار اول خواندن شعر برای مخاطب آشکار می شود و چه بسا در پاره ای موارد حذف بعضی از آن ها می توانست منجر به دخالت بیشتر مخاطب در متن و ایجاد همراهی و همذات پنداری بیشتری در او گردد.
در خصوص نوع چینش سطور اما باید گفت که اگر چه امری اختیاری ست در شعر سپید و اساساً اشعار ناموزون ولی قواعدی نانوشته بر آن جاری ست که مثلاً می توان به جدا نکردن واژه های مضاف اشاره کرد اتفاقی که در دو سطر آخر روی داده است ( میانِ دو بازو ) میان و دو از آن روی که به یکدیگر اضافه شده اند به کار رفتن شان در دو سطر مجزا چندان توجیهی نخواهد داشت آن هم در شعری که ضرورت وزنی ندارد یا جدا کردن فعل از ارکان دیگر به خصوص در جملات کوتاه مانند :
همه چیز / می شود
همه چیز / آرام است
که مشخصاً قرار گرفتن ترکیب همه چیز به عنوان سطری مجزا آن هم در دو مرتبه پشت سر هم چندان لطفی نداشته که هیچ به متن نیز آسیب زده است و مواردی از این دست که به سادگی قابل ارتفاع هستند و به عنوان مثال بدون هیچ کم و کاستی و افزایش و کاهشی که مسلم ترین حق خود شاعر است می شود شعر را مجدداً بدین شکل سطربندی کرد :

چیزی در من شکسته بود
چونان کلبه‌ای در گردباد
چیزی در من رها شده بود
چونان تخته‌ای در آب
و تو آمدی
از پس پشت سال‌ها
از پس پشت رازها
گفتی که چنان شود
و شد
گفتی آرام بگیر
و گرفتم
گفتم اینجا کجاست
که همه چیز می‌شود
همه چیز آرام است
گفتی اینجا آغوش من است
جایی میان دو بازوی سپیدم‌

به جای ۲۴ سطر ۱۶ سطر خواهیم داشت که اگر موارد تکراری نیز اصلاح می شد این تعداد می توانست کمتر نیز باشد و در اثر آن میزان تأثیر کلام شاعر و قدرت شعر بسیار بسیار بیشتر می شد اگر چه باز هم باید بگویم که این شعر دارای آنی ست که مخاطب را به خویش متمایل می کند و از همان ابتدا او را پای بند می کند.
حرف آخر م اما امید است و انتظار خواندن اشعاری چونان این و بسا زیباتر از این ها از قلم چیره ی شاعر ...