پروانه

با سلام مرد نیک نهاد سایت


حکمت ممیز بین نشست و ایستاد چیست
در ادامه فوت کرد مردن مقصود کارنده بوده است یا پُف کردن...
هر چند صدی به نود (به قول نون خ)مردن گمان می رود.

مقصود اگر از ممیز انتخاب است که نشست بیشتر به اثر می نشیند.در امتداد همین گمان،مردن را برداشت می کنم(امید که افقی نبوده باشد)
حال به اثر با گمان نخست بپردازیم

جمیع شمع و پروانه به توالی صحنه تصویر ادیبان پارسی بوده است.حال آنکه این بازیگران صحنه،در نقشهای مختلف به بازی گرفته شده اند.
بازی که کارنده از این صحنه به برداشت حقیر گرفته است یک قاب جانفشانی عاشق را برای معشوقه در کاشت نخست برداشت نموده است حال آنکه مخاطب می نگارد پس حتما پاسخی در خور از معشوقه انتظار است.

پاسخ اما چیست معشوقه بسی پا را به گمانم باید فراتر از جبران بردارد.
پاسخ غافلگیرکننده است.
شمع جسد پروانه را آتش می زند...(اضافه می کنم که در برخی فرهنگها این یک پاسداشت و احترام است.حال آنکه در فرهنگ ما این بی حرمتی است.)باری این آتش برداشت به خیانت نیز هم می تواند باشد(با توجه با کاشتی که از عشق در خط قبل شده است ...)

با این حال این به گمان نخست بود.

و به همین گمان نخست،این اثر یک طرح حساب می شود.

صد البته تا ببینیم نظر کارنده چیست.

با سپاسمندی

سلام سیاوش عزیز
به رسم ادب و عرض ارادت خدمت رسیدم. شما هیچوقت مرا در این درگاه ( سایت ) تنها نگذاشتی و این از خصلت خوب و جوانمردی شما حادث می شود.
دوم این که دلم تنگ شد و خیلی وقت بود که می خواستم به صفحه اختصاصی شما مشرف شوم که فرصت نمی کردم اما بیرون از این صفحه می دانی که همه جا دنباله روی شما بودم
خوشبختانه وقتی وارد صفحه شدم دیدم دوباره مثل سقراط مطلبی بحث انگیز در لوح نوشته ای و مردم را برای یافتن پاسخ معمایت به تکافو انداخته ای .
چه خوب. من هم در مباحثات شما شرکت می کنم اما از بابی دیگر.
قبل از وارد شدن به بحث شما از دادن پاسخ مشروحی در سئوال شما که چرا « کهنه سرایی ضرورت دارد ؟ » که بیشتر شبیه به این است که چه نیازی به کهنه سرایی وجود دارد یا این که اصلا کهنه سرایی به چه درد می خورد. مثل معمای فعلی شما همه این معانی را می توان از دل سئوال شما استخراج کرد. یا دیگران استخراج می کنند و شما نمی توانید جلوی آن ها را بگیرید؟
شما را از پاسخ سئوالتان در صفحه خودم مطلع می سازم و شما و هم همه سروران حاضر در این صفحه را دعوت به خواندن آن می کنم و اصلاح و ارشاد خودم.
در مقابل و مشابه سئوالی که شما فرمودید من سئوال می کنم که طرح اینگونه معماها که بسیار کوتاه و لاجرم کم زحمت در مقابل یک کار بلند و جامع می باشد در مقابل صرف وقت و انرژی که جهت یافتن آن می شود چقدر مقرون به صرفۀ معنوی است؟
یا تعبیراتی که دیگران می توانند از این سئوال من بکنند و من نمی توانم جلودار آن ها باشم. پاسخش با شما و ترکیب این دو سئوال و جواب و یافتن نتیجه ای اگر موجود باشد.
و اما در مورد این نوشته و سروده شما که باید عرض و اعتراف کنم که باز ایجاز و زیبایی کلام و اثر گذاری آن مشهود است برایم خوشایند و جذاب است.
برخی از آثار جلوتر از سازنده آن راه خودرا می گشایند و برخی بر عکس و برخی زیبنده هم. که اغلب سومی درست است و با برداشتی مثبت از کوزه همان تراود که در اوست.
این نوشته شما از قماش دومی هاست. به این معنی که اگر این معما را من نوشته بودم کسی توجهی نمی کرد و از کنار آن براحتی می گذشت یا سخنی می گفت که انگار با کس دیگری حرف می زند. و یا چند تا از این نشان های گوگلی می گذاشت و می رفت. اما چون سروده متعلق به آقای سیاوش آزاد است و همه اورا دوست دارند و دلشان می خواهد که سیاوش نیز آن ها را دوست داشته باشد در این محفل سقراطی گوی سبقت را از یکدیگر می ربایند. امیدوارم که بخاطر این جمله آخری خودم تنبیه نشوم.
آنچه در مورد فن و مکاشفه این اثر شما می توان گفت دو تا مطلب از مقدمه علم معانی است که بنده راستش تا دو صفحه از چیزی می خوانم و به ذهن می سپارم سعی می کنم که آن ها را فوری برملا کنم و بگویم که بلی من هم هستم در صورتی که هیچ هم نیستم و برکه ای هستم به عمق یک میلیمتر.
در مقدمه که نه بلکه در عنوان این علم از دو چیز مهم به عنوان پایه های علم معانی یاد می کند در کنار پنج شش تای بقیه:
اولی فصاحت است. و این که هر مطلبی چقدر از نظر در ست نویسی و به کار بردن صحیح کلمات مورد تأیید است. که اگر نباشد گام های دیگر برداشته نمی شود.
دوم به کار بردن جملاتی با معانی ثانویه. پیدا کردن راه از معنی ظاهری به معنی پنهان خود از هنر های نوشتن و نقد متون ادبی و از جمله شعر است.
باز نویسی می کنم؟
پروانه ای کنار شمع نشست/ایستاد
فوت کرد
آتش گرفت
دقت کنید بحث ما در معنی اولی است یا ثانوی
اگر مشکل ما در یافتن معنی اولی باشد متن ما خالی از فصاحت است و باید به کارگاه برگردد و با استفاده از چکش و سندان ساخته و از نو پرداخته شود.
یکی از نشانه های فصاحت اینست که متن نباید ابهام داشته باشد که ترکیب « . . . نشست / ایستاد . . . » دارد و دوستانی که وارد تجزیه و تحلیل ماجرا شدند بخوبی آن را بیان نمودند و با جانفشانی در رفع آن ابهام کوشیدند، که همانطور که مشاهده فرمودید حتی با حضور خود نگارنده بازهم موفق نشدند. چرا چون اتخاذ چند معنی از یک متن اولیه یعنی خود ابهام.
دومین شرط در فصاحت درستی کلام از نظر دستوری است.
باید معلوم باشد و یا خواننده سعی کند معلوم کند که پروانه خودش بعد از نشستن عمل فوت کردن ( دمیدن ) یا فوت کردن ( مردن ) را انجام داد یا نه شمع این کار را کرد. به ظاهر خود پروانه فاعل فعل است اما در آتش گرفتن باز نارسایی بوجود می آید که چگونه فوت کردن یا فوت کردن پروانه یا شمع باعث این آتش سوزی پروانه شد.
می بینید که در همه این احوالات ما مشغول مکاشفه معنی اولیه هستیم و بسیار دور از ملزومات علم معانی. که معنی اولیه باید واضح و آشکار و همه فهم باشد. وگرنه ما خودمان دستی دستی عامه مردم را از خودمان می رانیم به بهانه اینکه مشکل از خودت است می خواستی بفهمی. این معنای دوم و مکنون است که باید به علاقه مندان و شیفتگان هنر سپرده شود نه معانی اولیه.
باز من بر می گردم به سئوال اولم که بعد از اینهمه زحمت ما کدام راز پنهان و ناگشوده ای را می خواهیم پیدا کنیم با اینهمه هزینه. و کنار گذاشتن دیوان های شعر از سلاطین هنر و اندیشه در این مملکت و سبک و سیاق آن ها.
در سیاق علم بیان بسیار آمده است که تکرار ترکیبات شناخته شده برای عموم و خواص مثل شمع و پروانه که همه راز اولیه و ثانویه آن را از حفظند کاری نه خیلی خوشایند است. اگر نوع عملکرد و روابط شمع و پروانه مورد نظر باشد که متن رسایی کافی برای رساندن آن ندارد امثال من نباید نگران عدم بصیرت خودشان باشند و احساس حقارت کنند. معنی اولیه اولین چیزیست که در هر شعر و نثر باید فراهم باشد مگر این که موضوع مربوط به ریاضیات و نجوم و غیره باشد که دانستن مقدمات لازم است. یا خود معما به معنای کامل آن که البته باید دور از دسترس باشد اما با بیان روشن و آشکار که شنونده صورت مسئله را در یابد.
عذر خواهی می کنم. امیدوارم پایم را از گلیم خودم بیرون نگذاشته باشم.