قهرمان

همیشه می خواستم قهرمان باشم.
به شخصی عشق بدهم و از شخصی محافظت ،  مراقبت کنم و امنیت را تقدیم خانه کوچک قلبش کنم.
اما نمی دانستم چگونه ، از هر که رسید پرسیدم ، چگونه قهرمان شوم؟ چگونه می توانم یک قهرمان را پیدا کنم؟
 چیزی می گفت ، راهی را پیش پایم می گذاشت ؛
و من آنقدر در میان پیچدگی راه ها گیج شده بودم که دنیا به دورم می چرخید ، من انقدر چرخیدم که به زمین افتادم .
 اشک در چشمانم جمع شده بود . دلم ناله، فغان و گریه می خواست ؛  و من در اوج نو امیدی از برخواستن و تلاش دوباره ...
 دستانی را دیدم که مرا از ژرفای نتوانستن هایم بیرون کشید .
 به خود که امدم صاحب آن دست های بزرگ را شناختم.
پدرم بود... قهرمان دنیای کوچک ، زیبای من و مادرم .
من تمام این مدت او را در کنارم داشتم و به دنبال قهرمانی دیگر می گشتم.
شمعی در قلب سرما زده تاریکم با حضور تنها قهرمان بزرگ دنیای کوچکم  ، روشن شد . من حال ، امنیت و آرامش را در آغوشش یافته بودم ؛ و عجیب بود..
راه  ، های زیاد مقابلم دیگر پر پیچ و خم به نظر نمی رسیدند . حتی دنیا هم دیگر  نچرخید .
و من آرام درون دستانی که می دانستم هر چه باشم ، هر کاری بکنم ، من را در آغوش خواهند گرفت ، به خواب رفتم.

متشکرم که در این هفده سال کودکی  های من ، مرا بزرگ کردی،  تولدت مبارک  روشنای امنیت و آرامشم پدر عزیزم🤍