معلم مانده ام

سلام
متاسفانه به دو علت از کل دوران مدرسه و کودکی ام خاطره خوبی ندارم . یکی اش انشایی بود با موضوع فلسطین که کلاس اول راهنمایی بودم و حق را به اسراییل دادم که بماند چه بر سرم آوردند .

دوم فیلم جنگجویان کوهستان بود که کاراکتر نقش لین چانگ برای بچه های آن موقع جذاب بود . ما دو گروه شدیم و زنگهای آخر همدیگر را می زدیم . از گروهی که من عضوش بودم یکی یکی به علت ترس از تعداد بالای گروه مقابل ، به آنها می پیوستند و من هر روز تنهاتر می شدم تا اینکه بعد از دو هفته من ماندم و دو گوشم . و سی نفر که عین لشکر ابابیل دوره ام می کردند . با همه ی اینها تا آخر سال تسلیم نشدم و اگرچه هر روز بیشتر از روز قبل کتک می خوردم اما جنگیدم . و این تنهایی و بی کسی در طالعم ماند ، چنانکه در زمان سربازی هم با اینکه همگی عهد می کردند که مقابل ستم فلان فرمانده اعتراض کنند ، اما روز موعود که می رسید فقط من بودم که به پا می خواستم . همینطور در بسیاری از شرکتهای پفیوز ایرانی که از آنور منشور کوروش کبیر ، پروفایل مدیرانشان بود و از اینور دست شان به رنج و خون و عرق کارگران آلوده بود و حق شان را می خوردند . و باز فقط من بودم که اعتراض می کردم و اخراج می شدم ... من معتقد بودم یک مرد نباید از چیزی بترسد و پا پس بکشد و عهد بشکند حتا به قیمت جانش . اما این مرد علاوه بر اینکه همسنگری نداشت ، همسری هم نداشت که پناه بی کسی و قوت بازوان و تسکین خستگی اش باشد . از همین رو اینقدر از آمدن گلاله خوشحال بودم و او را نعمتی از آسمان می دانستم که آمده کنارم بماند ..... از اینها که بگذریم اگرچه معلم حرمت دارد و شان و منزلتش بر کسی پوشیده نیست . اما نباید تابوسازی کنیم و اشتباهات دستگاه آموزش را لاپوشانی نماییم . فراموش نکنیم که اینهمه دزد و شارلاتان و متقلب و متجاوز و دروغ گو و پفیوز و ظالم ، در مدارس و دانشگاههای ما درس خواندند . و دستکم بخشی از تربیت آنها از محیط آموزشی بوده . معلمان ما اغلب جرات عبور از کتب درسی را نداشتند و فکر می کردند اگر بنده تاریخ مشروطه یا جمع و تفریق یا سرگذشت سقراط را یاد بگیرم دیگر کار تمام است . در حالیکه بسیاری از ما نیازمند مهارتهای زندگی و گفتگو و ارتباط و تعامل بودیم . ما حتا نمی دانستیم که عشق چیست و چطور می شود که لیلی و مجنون جذب هم شدند ؟ ما را از دوست داشتن می ترساندند . ما را از دشمن از قیامت و جهنم ، و از خیلی چیزها می ترساندند . برای اثبات خدا از راههای سست و مضحکی به نام برهان نظم و علت وارد می شدند که سالها پیش منسوخ شده بود . آخر سر هم سر از ولایت فقیه در میاوردند .
۹۹٪ آن درسها در زندگی ما به کار نیامد
ما نمی دانستیم چرا باید سر صف علیه آمریکا شعار بدهیم و مثلا چرا علیه چین و روسیه چیزی نمی گفتیم ؟ ما فکر می کردیم اسراییل بچه های فلسطینی را می خورند و کلیه شان را می فروشند و فکر می کردیم در انجا همه گرسنه اند !!!
ما را با هیچ هنری آشنا نکردند . نه موسیقی فهمیدیم و نه دانستیم رقص چیه و نه از سینما و تئاتر چیزی دستگیرمان شد . همه ی اینها را بعد از مدرسه یاد گرفتیم . ما نفهمیدیم چرا زنهای توی کتاب در خانه خودشان روسری سرشان است ؟ در کتابهای ما علیه پهلوی ها و قاجارها سخن می گفتند و آنها را افرادی فاقد لیاقت و صلاحیت می دانستند اما نگفتند چرا همین دو سلسله نزدیک به دو قرن حکومتشان ادامه داشت ؟ و چطور به هر پروژه ی عمرانی این مملکت نگاه می کنیم ، کلنگ آن را شاه و پدرش زده اند ؟
معلمها ما را کتک می زدند . اینقدر سخت گرفتند که ما قسم و دروغ را چاره کار می دانستیم . حال آنکه یک معلم قبل از هر چیزی باید شخصیت های آزاده بار آورد که عزت نفس داشته باشند . اما وقتی شرعیات را با طعم معاد دستغیب توی حلقوم مان فرو می کردند وقتی یک انشای ساده با فکر مستقل نمی توانستیم بنویسیم ، چگونه از ما جز ملتی یائسه و توسری خور ، چیز دیگری بار می آمد ؟؟
بله معلم مقامی ست گرامی و باید که شریف ترین و باسوادترین و شجاع ترین مردمان را معلم فرزندان یک ملت نمود . اما آیا واقعا اینگونه بود ؟؟؟