گوهره

ساز شد بر جوهر ِ راز ِ سرشت

نازهای ِ گوهر ِ باغ ِ بهشت

راز ِحق با سوختۀ ساز ِ سحَر

نازها را بُرده تا ناز ِ سحَر

 . . .

هر که از جوهر وُ گوهر دور ماند

در امان ِ بی امان محصور ماند

سوی ِ هر ویرانه ای دیوانه شد

بی می وُ با می به هر خُمخانه شد

 . . .

آنکه گوهر را کشانَد کوی ِ خویش

یا که جوهر را نشانَد جوی ِ خویش

از نداهای ِ نهان حامل شود

در اَمان وُ بی اَمان نایل شود

***