کوچ

رفتی و سینه ی بی کینه پر از قهرِ تو شد
و به من هیچ نگفتی که کجا شهرِ تو شد
دشتِ دل غرقِ خیالت شده چون حافظه ام
یادم آورد ،حقیقت ،غرق در زهرِ تو شد

کوچ کردی ز بَرَم   بی خبرم بی خبرم
جان به تن نیست مرا،جان به سرم جان به سرم
بی گمان دورترین نقطه شدی نقطه شدی
تا نیفتد گذرت بر نظرم بر نظرم

قصدِ هر گوشه کُنم نغمه ی ماتم دارد
رِنگِ شادی نزند حزنِ دمادم دارد
یارِ دردانه ی من حیف که هر منظره ای
سرِ مغرورِ تو وُ سینه ی من کم دارد

از غمت مضحکه ی شهر شدم،باکی نیست
دل من غیرِ خودش از احدی شاکی نیست
آن قَدَر خاکِ مصیبت به سرم هست سوار
که در این شهرِ غم آلوده دگر خاکی نیست

دردِ خود با که بگویم ز فلک طرد شدم
در خفا سوختم و خامُش و دلسرد شدم
از زمستان که تو رفتی و زمین شد در خواب
من  گرفتارِ  تبِ  واژه ی  برگرد شدم