رستم و سهراب (سپهری )

باز در قصه خود تن را کشت

رستم این بار که نه ؟!...

سهراب کشت

پشت پرچین سخن هایی که

لای جرز در و دیوار دلم میماند

و به مانند گل پیچک یافتن پاسخ مغز

میتند بر روی

پنجره ی افکارم

نور واژه به دریچه های ادراکم میتابد

سایه اش روی دلم می افتد

که به هنگامه آن اسمان نم دارد

باران میبارد

و چمن ها خوشحال

دست خواهش و نگاهی تر به خدا

روزنه باریک است

به هنگام ورود

قلب من تاریک است به هنگامه شب

کوزه ام پر شده اتز بی صبری

التماس دو نگاه

و سیاهی دو چشم

به سپیدی خدا برد مرا