قلمی از جنس پروانه

مرا کفن کرده و در خاک نشاندند
پروانه ز پیله کی ز خاک روییده بود؟
در فکرِ پر و باله رهایی
پروانه نه پر براورد و نه بالی
گویند همان کس که تورا تشنه نهاده
آبی ز همین عجز  برایت گذارده
بال و پرمن کو دلا!
جان و تن من کو دلا!
هر دو در مدفن افکار ب پوچی ستاده
دل! به تو گویم دیگران را کاری نیست
از تو پرسم که ببین راهی نیست؟
ز کجا امده ایم و به کجا راه بریم
گله نفس کُشان را به کجا جار زنیم
هر چه گویم همه دردِ دلِ دیوانه شهر است ولی
بنشین خود را باش
که دلم پر ز  خودِ مردمِ شهر است بسی
عاقبت چیست! هدف چیست! لذا راه کجاست!؟
همه درگیر شقاوت شده ایم ، عدل و انصاف کجاست!
دین و مذهب، همه راست ، درست
آدمیت چیست !آیا انسانی نیست؟
پر برآوردم و در نطفه پرو بالم چید
روزگاری که بگفتمش مرا یاری نیست
از چه گویم دیگر
جز قلم را تیز بر کاغذ کشیدن آسمانی نیست؟
که پر برآریم و رویم زین محفل؟
که بسی خوش نگذشت و بگذشت
آنقدر نامه زنم بر قلم خویش  کآخر
یا من به زمانه مانم و یا ماند قلمم