آن شب

یک بوسه به من دادی در خلوت آن دیوار،
بردی تو تمامم را با یک لب از آن دیدار.
         
لبها که به هم آنگاه در شوق رسیدن بود،
می‌بست دو پلکم را یک شرم قشنگ انگار.
  
هُرمی که وزید آن شب از آتش لبهایت،
خاموش نمیگردد جان میدمدم هر بار.
           
چشمانم از آن هنگام با بخت کجم درگیر،
لج کرده و تقدیرم خوابیده و من بیدار.
           
در آینه یا در آب تصویر تو می‌افتد،
سحرت شده‌ام آیا؟مجنونم و یا بیمار؟

#سیدحسن‌خزایی پنج‌شنبه۱۴۰۰/۷/۱