پابوس غم

سلام

و

شکستن هنجارهای مرسوم و معهود در حیطه ی شعر آیینی و وارد کردن مفاهیم و ترکیبات و تصاویر نوین در آن اتفاقی ست که خالی بودن جای اش بسیار محسوس بود تا این که در غزل های نوین و قالب هایی از این دست این سد شکست ولی باز هم همان مفاهیمی که منجر به شکستن هنجارها شده بودند در حال تبدیل شدن به هنجارهای جدید هستند و برآوردن سدی دیگر و به یقین سرودن چنین شعرهایی است که می تواند در برابر این روند سر برآورد غزلی که خواندیم پیش از بیت پنجم می‌توانست یک شعر عاشقانه یا حتی عارفانه به مخاطبی خاص تلقی شود و این اتفاق همان چیزی ست که در این جا مانع از شعاری شدن شعر شده است چرا که شاعر سطح های متفاوت معنایی را در آن گنجانده است و ذهن مخاطب را دست نبسته است بر خلاف اکثر شعر های آیینی که از همان ابتدا با ذکر نام های خاص و حوادث برجسته به سرعت تبدیل به شعار می شوند اما این شعر حتی پس از بیت پنجم نیز شعریت اش را حفظ کرده است و شاعر با هنرمندی و زیرکی آن چنان تصویر نوینی از مخاطب اصیل و حوادث مربوط به او ارائه می نماید که برای شعر شدن قصیده ای حتی کفایت می کند.
با نگاهی گذرا به شعرهای پیشین شاعر کاملا مبرهن است که با آگاهی کامل از کاری که انجام می دهد و با داشتن استعداد خدادادی اش و بارور کردن آن با دانش و تجربه ، شعری می سراید که قرار نیست در اسیر رسوم معهود شود باز هم قرار نیست به واسطه ی موضوع و محتوای اش دیده شود بلکه ساختارش و محتوا در اوج هماهنگی هستند و هیچ کدام قربانی دیگری نمی شود اتفاقی که در همین محفل مجازی هر روز چندین نمونه ی مأیوس کننده اش را می توان دید و کسی حتی بدون داشتن علوم اولیه شعر چون دانستن عروض و قافیه تنها به اعتبار تقدس هدف و محتوا دست به نوشتن می زند و این همان اتفاقی ست که موذن بدصدا بوجود می آورد که نه تنها کسی را ترغیب به اسلام آوردن نمی کرد بلکه مسلمین را نیز فراری می داد به قول معروف بهترین راه ضربه زدن به هر مفهومی بد دفاع کردن از آن است و مسرورم که با وجود شاعران جوانی چون محمدمهدی و همت شان برای کمال هدف خویش می توان به نجات شعر آیینی از مشکلات امروز ش که قابل ذکر نیستند امیدوار بود .