بهارٍجان فضا

برای اولین بارکه میان من و تو حکم سرنوشت برقرارشد

ثانیه ها چه به کندی می گذشت

این بهارٍجان فضا بود که میان من وتو

فاصله های فراوانی بوجودآورد و

نگذاشت طنین های قلوب پرطنین مان

که از محبت یکدیگر می تپید

لحظه ای به گوشمان برسد

اینک چشمان اشک آلود یک بیمار از پشت پنجره ی زمان

به آینده ای مبهم خیره گشته

و برگی ازجنگل زرد شده ..و به زمین افتاده

که هیچ امیدی به روییدن ندارد

ایاممکن است نسیم شامکاران وزیدن گیرد و اورا

به عالمی علوی پروازدهد

درآنجا به آرزویی رسد که در روی زمین

هیچ اسمی برایش بدست نیامده است..؟!!!