غزل شماره۳۹

جز قلب ِ  بیقرارم ،آسیمه سَر کسی نیست
از این دل ِ پریشان ،بی یارتر کسی نیست

صد قصه میچکد باز، از این تَکیده در خود
اما به وقت خواندن، رو کُن دگر کسی نیست

ای کاسبان بازار ،در گوش ِ دل بخوانید....
جنست نفیس وُ پاک است ،اما بِخَر کسی نیست!

در چلّه ی کسادی ،بر سوزِ دل نِشینم
غیر از منِ سیه پوش، خونین جگر کسی نیست

مهمان نوازیَش را، بر رخ کِشد ولی باز...
مهمان به این ضیافت، بی دردسر کسی نیست

چشمش به جاده ها دوخت، شاید رسد پیامی
قاصد به سمت وُ سوی، این بیخبر کسی نیست

من یارِ او وُ یار است ،او با من این فضا را
در این هوا تنفس، چون کار ِ هر کسی نیست!

من" بی تخلّصم" چون، نامم ز دل گرفتم
در انزوای این دل ، جز یک نفر، کسی نیست