غزل شماره ۳۱

هر لحظه دلم را تبِ هجران به کمین است
حال دلت ای یار گمانم به از این است
این سفسطه کردن ثمری گر چه ندارد
در شرح دل و حال دلت وصف وزین است
صد بار زدم کوبه ی درب دلت ای جان
ننداز کلون یکسره کین یار،غمین است
الحق که از این غُصه به لب آمده جانم
این قسمت ما بوده و تا بوده همین است
ماندم ز چه رو سایه ی لطفت به سرم نیست
تردید چرا کنج دلت جای یقین است
نوری ز سحر می رسد اما  سَرِ بی خواب
با شانه به گیسوی غمت خاطره چین است
سالی سپری شد به دل و طاقتِ من طاق
از بسکه دمادم پرِ پاییز حزین است
از خرقه ی درویشیِ من خرده گرفتی
اما تو بدان سینه ی ما شاه نشین است
در حسرت روزی بنشینم که بگویی
پاییز تمام است و بهارت چه قرین است
وانگه تو ببینی دلِ بی نام و تخلص
همچون دلِ دُردانه ی دلدار، ثمین است