تصمیمِ دو انسان جهتِ قرار گرفتن زیرِ یک سقف و شروعِ زندگیِ مشترک انتخابی بسیار حساس برایِ آنان در تمامِ طولِ عمرشان و آغازِ ارتباطی پیچیده است و نمی توان به هیچ وجهی سطحی به آن نگریست و به شانس و اقبال حواله اش نمود.
معضلاتِ زیادی از دیدِ بنده در این مقوله به خصوص در ایران زمین وجود دارد که با همّت و از خودگذشتگیِ یکایکِ اعضاءِ جامعه می توان آنان را از میان برداشت و فرهنگی زیبا را در خصوصِ تشکیلِ خانواده و شروعِ زندگیِ مشترکِ دو انسان تداعی و طراحی نمود.
مواردِ زیر نکاتی قابل توجّه برایِ آغازِ زندگیِ مشترک و نیز آنچه رعایتش حینِ بودن کنارِ هم ضروری است از نگاه بنده عبارتند از :
1- تحقیق و بررسیِ کافی رویِ ویژگی ها ، خصوصیّات ، اعتقادات و علایق و سلایقِ انحصاریِ طرفِ مقابل و طی نمودنِ پروسه یِ انتخابِ مطمئن تا هر زمان که به طولِ انجامد از ضروریّاتِ اوّلیّه یِ گزینشِ یارِ مناسب برایِ زندگیِ مشترک قلمداد می گردد.
بدیهی است معاشرت و مصاحبت و تعامل و نیز رفت و آمدهایِ سالم و طولانی و همچنین دقّت در رفتار ، گفتار و واکنش ها می تواند درون مایه یِ واقعیِ یک انسان را در شرایط هایِ خاص و نه در اوضاعِ عادّی نشان داده و او را هر چه بیشتر و بهتر معرّفی نماید.
2- نساختنِ تصوّراتِ رؤیایی در ذهن درباره یِ شخصِ منتخب پیش از آغازِ زندگیِ مشترک زیرا نزدیک شدن بیشترِ دو انسان با هم بی شک تداعی گر واقعیّاتی خواهد بود که ممکن است بسیار با خیال پردازی ها فاصله داشته باشد.
3- اولویّت قرار دادنِ خصوصیّاتِ خوب در انتخابِ همسر و سپس زیبایی ظاهری که بی تردید زیباترین صورت ها با سیرت بد بسیار کریه بوده و پس از مدُتی کوتاه غیرِ قابلِ تحمّل و شکنجه آور می گردد.
4- آغاز ننمودنِ زندگیِ مشترک به هیچ بهانه ای با معامله و معادله هایِ مالی و خط و مشی هایِ بنگاهی و آنچه از همان ابتدا ذهنیّتی بسیار منفی را در دو انسان پدید می آورد و هیچ سنخیّتی با معنا و مفهومِ دوستی و ایجادِ رابطه آنهم در حدِّ تشکیلِ یک خانواده ندارد.
تبصره یِ 1- انسان ها چه مرد و چه زن به هیچ عنوان نباید در ازایِ خواستنِ کسی و یا صرفِ تشکیل دادنِ خانواده رویِ خود و آینده شان قیمت گذاری کنند و از همان ابتدایِ کار شأن و منزلتِ خود را در حدِّ یک کالا پایین آورند و این وظیفه یِ قانون گذارانِ کشوری است که موازینی را پیش بینی و تصویب نمایند تا در صورتِ بروزِ هرگونه مشکل در یک زندگیِ مشترک شرکا بتوانند به صورتِ عادلانه از هم جدا گردند.
تبصره یِ 2- قانون گذاران می توانند قانونی را تصویب نمایند که در صورتِ بروزِ هرگونه مشکل در زندگیِ مشترکِ دو انسان و رسیدن به تصمیمِ جدایی هر آنچه که جزءِ دارایی هایِ آنان محسوب می گردد بینشان به طورِ مساوی تقسیم شود.
تبصره یِ 3- قانون گذاران می توانند قانونی را تصویب نمایند که همسران از همان بدوِ زندگیِ مشترک کلیّه یِ دارایی هایِ خود را بینِ هم تقسیم کرده و به نامِ یکدیگر ثبت نمایند و در ادامه نیز چنین منوالی پیش گرفته شود.
5- پرداختن به مراسم و تشریفاتِ رایج و متداول و اغلب بی اساس آغازِ زندگیِ دو انسان را دچارِ پیچیدگی هایِ ذهنیِ دروغین نموده و رنگ بویِ سادگی و صفا را میانشان کمرنگ می نماید.
6- روراست بودن با هم و داشتنِ صراحتِ لهجه درباره یِ آنچه به زندگیِ مشترکِ بستگی دارد و حرف زدن به جایِ حدث زدن پیرامونِ مواردِ اساسی ، یعنی آنچه می تواند موجبِ آزار و اذیّت و رنجش شود و همچنین در موردِ نیازها و خواسته ها و انتظاراتِ شخصیِ هر عضو مطابقِ روحیّاتِ انحصاری که منطقی بوده و به استحکامِ روابط می انجامد.
7- نداشتنِ انتظاراتِ یکطرفه و طلبکارانه از یکدیگر.
8- توجّه کردن به استعدادها ، قابلیّت ها ، توانمندی و کاراییِ یکدیگر به صورتِ ویژه و با شکیبایی و صرفِ حوصله و اقدام به حمایت در راستایِ رشد و شکوفایی و بالندگیِ آنها.
9- برقرار نکردنِ یک رابطه در حدِّ زندگیِ مشترک صرفِ برخورداری از مزایایِ طرفِ مقابل برایِ پیشبردِ اهدافِ خودخواهانه یِ شخصی.
10- ترجیح ندادن هیچ کسی حتّی نزدیک ترین خویشاوندان نسبی و سببی و نیز دوستانِ دیگر به جایگاهِ شخصِ انتخاب شده (انتخابی که آگاهانه باشد و پروسه یِ تحقیق و شناخت را طی نموده باشد.) برایِ زندگیِ مشترک و این یعنی در اولویّت قرار دادنِ او.
11- ترجیه ندادنِ رسم و رسومات به شرایط و وضعیّتِ طرفِ مقابل و مهم تر از آن نپرداختن به معامله و نکشاندنِ موازینِ بازاری و بنگاهی برایِ ایجادِ رابطه یِ خود با یک شخص در حدِّ زندگیِ مشترک.
12- نگرفتنِ گارد یا همان موضع گیریِ خصمانه مقابلِ شریکِ زندگی تحتِ هیچ شرایطی و به هیچ دلیلی در قبالِ آنچه باب طبع و بر وقفِ مراد نباشد.
13- اسرار نکردن بر قانع ساختنِ شریکِ زندگی برای تغییرِ موضع طبقِ علایق و سلایق و خواسته هایِ انحصاری و دوری از لجبازی و تنبیهِ همسر با قهر و دوری و روش هایِ خصمانه و محروم ساختنش از روندِ عادّیِ ابرازِ محبّت و استفاده از شیوه هایِ غیرِ دوستانه و تنش زا.
14- ابرازِ احساساتِ هر روزه و توجّه به همدیگر به صورتِ ویژه در هر خصوص.
15- ایجادِ تنوعِ زود به زود از هر لحاظ در روندِ زندگی متناسب با وضعیّت و شرایطِ موجود.
16- سوء استفاده نکردن از خوبی ، محبّت ، تحمّل ، صداقت ، دوست داشتن ، روراستی و ابرازِ علاقه و توجّه یِ طرفِ مقابل.
17- حساس نبودنِ وسواسی در قبالِ حرف ها و شوخی ها و عملکردِ شریکِ زندگی (البتّه آنچه در حیطه یِ خصوصیِ بینِ دو عضوِ خانواده اتّفاق می افتد نه در جمع و حینِ میهمانی ها و رفت و آمدها.) و آنچه در موردِ روابطِ دیگر غیر از همسر صدق می کند.
18- فراهم نمودنِ زمینه یِ مناسب برایِ بروزِ رفتارِ راحت و ابرازِ نظرِ آزادانه در هر خصوص در صورتِ ربط داشتن به زندگیِ مشترک جهتِ نزدیک شدن به هم و برداشتنِ موانع و سدهایِ فاصله و ایجادِ اختلاف.
19- تحریک نکردنِ احساساتِ دوستِ زندگی و متوسّل نشدن به ترفندهایِ حیله گرانه و به بازی نگرفتنِ او برایِ انجامِ آنچه باب میل و خواستِ یک طرف می باشد.
20- هماهنگ نمودنِ توقّعات مطابقِ وضعیّت و شرایطِ اقتصادیِ یک زندگیِ مشترک و دوری از چشم و همچشمی و پیروی از تبلیغاتِ تحریک کننده برایِ مصرف گراییِ بی منطق.
21- ایجاد نکردنِ مشغله یِ فکری و ترس برایِ یکدیگر و برهم نزدنِ امنیّتِ روانی با استفاده از ترفندهایِ انحصاری در هر جنسیّتِ نسلِ انسانی به خصوص در موردِ مسایلی که آدمی به شکلِ بنیادی رویِ آنها حسّاسیّتِ ویژه دارد.
22- ایمان به این مسئله که خصوصیّاتِ خاصِ اشخاص بسیار سخت و طیِ روندی تدریجی و نیز با ابزارِ لازم و ویژه تغییر پذیرند و در اغلب موارد منجر به شکست و بازگشت به نقطه یِ اوّلیّه در شرایطِ خاص می گردد (اشخاص بهتر است بیشتر رویِ انتخاب هایِ خود برایِ برگزیدنِ شریکِ زندگی تمرکز و دقّت کنند و صرفِ این خیالِ باطل که می توانند در آینده موجبِ تغییر در شخصِ موردِ نظر مطابقِ تمایلات و خواسته هایِ خودشان شوند با کسی پیمانِ زناشویی نبندند.) و باید دست از تلاش و جنگیدن در این خصوص شست.
23- تمیز بودن و آراستگیِ دایمی و نه فقط در مواقعِ خاص و رفتن به میهمانی ، گردش و یا میزبان شدن و صرفِ سلیقه در فراهم آوردنِ محیطِ زندگیِ زیبا و روح بخش و اجتناب از شلختگی از جمله مواردی هستند که موجبِ دوام و قوامِ رابطه بینِ اعضاءِ یک زندگیِ مشترک می شود.
24- بارز بودنِ ظرافت و لطافت در بانوان و کارایی و کوشایی و قوی بودن (قوی بودن از هر لحاط و داشتنِ اعتماد به نفس.) در آقایان.
25- نشان دادن وفاداریِ محکم در عمل به یکدیگر.
26- مراقب بودن برایِ دامن نزدن به کسالت ، کرختی و تزریق ننمودنِ یأس و سردی به کانونِ زندگیِ مشترک.
27- جدّی بودن و بدتر از آن دارا بودنِ خصلتِ به قولِ معروف گنددماغی شاید گاهی در برخی از شرایط خوب باشد امّا به هیچ عنوان نمی تواند در زندگیِ مشترک یعنی آنچه برایِ دراز مدّت طراحی می گردد نسخه یِ شفابخش و خوشایندی باشد.
تبصره یِ 1- همسران بی شک آگاهند جدّی بودن ، ثابت نمودن ، مدیریّت کردن ، درس دادن با شیوه هایِ رایج در عرصه یِ کار و نیز بیرون از حیطه یِ زندگیِ مشترک و در روابطِ دیگر شاید خوب و فایده بخش باشد امّا نه داخلِ خانه و جایی که خانواده باید در آن همه چیز را با چاشنیِ محبّت و دوستی بچشد و بفهمند و حقّشان است شاد باشد و راحتی را تجربه کنند.
28- رسمی نکردن رابطه و ترویج ندادنِ خشکی به محیط زندگی به بهانه یِ حفظِ احترام و حریم که بسیار خطرناک و باوری زیانبار و مسموم در زندگیِ مشترکِ دو انسان است و اشاعه یِ طراوت و شادابی بسیار می تواند باعثِ بالا رفتنِ انگیزه و امید و شکوفاییِ عشق و علاقه بینِ همسران باشد.
29- درکِ این مسئله که انسان ها دارایِ احساساتِ مختلفند و نمی توانند همیشه در شرایطِ ایده آل باشند و به همین دلیل بالا بردنِ آستانه یِ صبر و نیز درکِ بالا بسیار لازم است.
30- بالا بردن سطحِ آگاهی متناسب با علمِ روز در هر زمینه یِ مرتبط با زندگیِ مشترک و ضروریّاتِ کانونِ خانواده.
بی شک موارد دیگری را نیز می توان به این عناوین اضافه نمود تا هر چه بیشتر فرهنگ معیار قراردادن درست برای انتخاب کردن گسترش یابد.
پایان
ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری :
|
|
|
|
| 
مهرداد مانا
ابراهیم هداوند
محمد رضا خوشرو (مریخ)
علی نظری سرمازه
شهرام بذلی 
