پست های وبلاگ

درود بر دوستانی که از شعر و شاعری حتما نصیبی بردند و یاودر دل محبتی دارند نسبت به شاعرانه ها.این روزها بعد از مدتهای مدید دوری از مجازی ها و شبکه های اجتماعی و محفلهای شعر و ادب دوباره در پی کشش مادرزادی عطر شعر و ادب و غزل و قصیده دنبال کردم و چرخی در سایتها و اپلیکیشن همان نرم افزار خودمان زدم که ببینیم شاعران عزیز سرزمینم با چه شتابی پله های ترقی را طی میکنند.ولی دیدم کلا در این چند صباح دوری ام از شعر و ادب کلا مرزهای ادبیات جابه جا شده است و شعر نه آن شعر قدیم است و شاعر نه آن شاعر سابق.در مقام نقد که کلا روی خود حساب نمیکنم و حرفی برای گفتن ندارم.ولی بعد از چند سال نگاشتن و قلم زدن به قدر کودکی که الفبا را آموخته از ادبیات شعر آموخته ام.راستش دیگر نه شعر سپید را میشناسم نه سیاه را که بعضی اشعار را که خواندم چشمانم سیاهی رفت و به آب قند محتاج شدم.از نوشتن ابیات شرمنده ام شاید شاعر دید و دلش شکست و از شاعری کناره گرفت و به سمت و سوی دیگر ادوات پیدا کردن آرامش گرایش پیدا کرد فقط یک مورد خیلی بیشتر جلب توجه میکرد که شاعرانی برایش ایستاده کف میزدند که خوب شاعر بودند و در نگاشتن ماهر.حرف من نه این است که شعر نگویید ولی جان همان فردوسی پاک زاد که روزی پارسی را پاس داشت .این شعر پارسی را شوت ندارید.آیندگان ما شاید همین شاخهای دهه هشتادی و نودی امروز روزی سرشان به سنگ خورد و دلشان خواست شعری مطالعه کنند یا برای مخاطب خاصشان ارسال نمایند و در این دریای اشعار جز ابیات بی معنا ووبی آهنگ و بی سر و ته پیدا نکنند و تن شعرای فخیمه مان را در گور نلرزانند.

 

شعله