پست های وبلاگ

سلام ابوالفضل جان
عالی نوشتید
عالیییییییییییی
خوش به حالتان و درود بر قلمتان که چنین روان می نویسید.
لذت بردم

بر این نوشته ادبی جنابعالی از چندین منظر متفاوت و متمایز می توان نگاه کرد که در هر کدام با توجه به المان های مد نظر،قستی از جهان بینی و دغدغه های ذهنی تان را می شود دریافت........دریافتی که حاصل رسوخ ناخود آگاه اطلاعات است نه خودآگاه و کوششی(از سوی مخاطب).
1-خاطره
2-دلنوشته
3-روانشناسانه
4-فلسفی

همین به اشتراک گذاشتن عواطف عمیق درونی ،برای صاحب اثر و مخاطب خاص آرامش روانی شگرفی را به ارمغان می آورد .....آرامشی از جنس استدراک.

افق دید یک هنر مند با ذهنی سیال بسیار ظریف و در عین حال عمیق است.
اتفاقات در زندگی یک فکر غایی نگر تنها پیشآمد یا احتمالاتی حادث شده نیستند ،بلکه هر کدامشان می توانند تداعی کننده یا اصلا مولد پی ساختی تو در نگرش هستی شناسانه ی نویسنده یا هنرمند باشند.

ریشه ی تمام گرین های روانی و انزوای طلبی های آگاهانه و عالمانه ،این است که مخاطب یافت نمی شود.........در حالت شدید تر فرد ابزار بروز را هم نمی تواند بیابد و شما باید از این بابت شاکر باشید که ابزار و مخاطب را دارید و این موهبتی بسیار عظیم است.

در کل،در این اثر شما به عمیق ترین لایه های عواطف سفر کرده اید و دانه به دانه عقده ها را گشوده اید و زیباتر آنکه آنها را با همچو منی که شاید در حد وسع بتوانم درکتان بکنم به اشتراک گذاشته اید و این یعنی...
اصالت هنر و رسالت هنرمند.....
تبریک می گویم دوست عزززززززیزم


عینک !!!
چه واژه ی مرموز و ترسناکی !!!
کاملا پیداست که در این نوشته که شاید ریشه در حقیقت هم داشته باشد ،منظورتان از این لغت چیزی فراتر از بازگویی خاطرات است.

عینک ها همیشه زیبا هستند و آرامشی کاذب برای افراد می آورند .آسودگی که محصول عدم دید حقیقی ست........آسودگی که جنسش از ترس و وهم است.
نگریستن بدون عینک ترسناک است...
وحشتناک .......وحشتی که سر تا به به پا و سلول به سلول انسان را می لرزاند.
مطئنا اگر کنجکاو بوده باشید امتحان کرده اید.

عینک ها برای ما فراغ بال می آورند چون از پشت آنها راحت می توان قضاوت کرد.راحت می توان حکم صادر کرد ،راحت می توان بر چسب زد!!!!!!

زندگی بدون عینک سخت است....برای اینکه فرد را به تعلیق می کشاند .
برای لحظاتی پس از کنار گذاشتن تمام پیشفرض ها که همان عینک هایمان هستند، تمام معادلات و محاسبات به هم می ریزد ......به قول معروف شیرازه ی افکار از بین می رود.
آن گاه است که تعلیق و تشویش زاده می شود و شاید تا چندین روز ،ماه ،سال یا حتی یک عمر گریبان گیر فرد باشد.تشکیکی که ارزش آن بسیار والا تر و ارزشمند تر از ایقان کشکی است........چون حداقل ریشه در واقعیت دارد ،نه اوهام.

زندگی زمانی معنا میدهد........زمانی گوارا بودن نفس کشیدن را احساس خواهیم کرد،که عینک هایمان را بشکنیم..........
سخت است ،جرئت می خواهد و کار هر کسی هم نیست .....اما خوشا به حال کسی که این کار را انجام دهد.
عینک هایی از جنس قومیت،نژاد ،فلسفه های فکری و....(بیش از این جایز نیست!)
که جهان ما را ساخته اند.
آن قدر زیاد هستند که انسان های دارند زیر خروار ها آوار عینک له می شوند.

هر کداممان هزار عینک داریم........آن قدر که دیگر سوی چشمانمان را فراموش کرده ایم.کار از فراموشی هم گذشته است.......بعضی دیده ها را هم انکار می کنند.

این همان ترس از حقایق است.........ما در اصل در جهان مجازی پیش فرض هایمان است که زندگی می کنیم نه دنیای واقعی........هیچ وقت نمی توانیم از یک زیبایی لذت ببریم......هیچ وقت نمی توانیم ساعتها به نوای دل انگیز آب گوش کنیم.
چرا؟

چون صفای کودکانه یمان را با پیش فرض هایی مضحک و موهوم که اغلب هم القایی هستند کشته ایم.

کاش این عینک ها اکتسابی بودند و خودمان به اختیار آنها را بر چشم می نهادیم....افسوس که آنها را بر چشممان می نهند و خودمان هم نمی دانیم.این پیشفرض ها القایی بسیارند و با خرد می توان از شرشان رهایی یافت.


در آخر اینکه امیدوارم که روزی برسد که همه عینکها را کنار بگذاریم و کمی هم به چشمانمان مجال دیدن بدهیم.




پرگویی هایم را ببخش ابوالفضل مهربانم
نوشته تان آن قدر زیبا بود که زبان الکن ما را نصفه شبی گویا کرد.
عالیییییییی مینویسی عزیزم