پست های وبلاگ

ژان باتیست پوکلن (به فرانسوی: Jean-Baptiste Poquelin) (زادهٔ ۱۵ ژانویه ۱۶۲۲-درگذشتهٔ ۱۷ فوریه ۱۶۷۳) که با نام مولیر (به فرانسوی: Molière) شناخته می‌شود را همراه با کورنی و ژان راسین یکی از سه درام‌نویسِ برترِ قرن هفدهم در فرانسه و بزرگترین کمدی‌نویسِ تئاتر در اروپا و هنرپیشه ی تئاتر می‌دانند.
زندگی‌نامه
پدرش از کارگران بخش طراحی داخلی قصرهای لودویک ۱۴ پادشاه فرانسه بود. مولیر پس از طی مقدمات علوم به قصد فراگیری حقوق به دانشگاه رفت، اما عشق او به نویسندگی و نمایش مانعی برای فراگیری حقوق شد. پس از انصراف از تحصیل در رشتهٔ وکالت با خانواده «بژارت» آشنا شده و با همکاری آنها در شهر پاریس تماشاخانهٔ «L’Illustre Theatre» را تأسیس می‌کند.[۱] و در سال ۱۶۵۸ در پاریس به نوشتن نمایش‌نامه روی می‌آورد. مولیر آثارش را خود به روی صحنه می‌آورد. امااولین اقدام او با شکست مواجه می‌شود؛ در نتیجه تصمیم می‌گیرد یک گروه سیار تشکیل دهد و در شهرستان‌ها فعالیت کند. پس از سال‌ها زندگی سیار سرانجام به پاریس بازمی‌گردد. در سال ۱۶۵۹ با اثر متکلفان خنده‌دار (Precieuses ridicules) افراط متکلفان را مسخره می‌کند و به این ترتیب کمدی اخلاقی را پایه‌گذاری می‌کند که قصد دارد خطاهای معاصرانش را افشا کند و نمایش‌نامهٔ مکتب زنان مولیر تأییدی است بر این جهت‌گیری.[۲] در نمایش‌نامه‌هایش بی‌رحمانه‌ جامعه فئودال آن دوران و اخلاق آنان را به تمسخر می‌گرفت.[۳] فعالیت دیگر مولیر در زمینه کمدی سیاسی بود و در آنها مشکلات اجتماع را مطرح می‌کند: تارتوف, دون ژوان، مردم‌گریز دشمنان مولیر او را با دستاویز قرار دادن دفاع از مذهب مورد انتقاد قرار می‌دهند و نتیجه آن می‌شود که تارتوف و دون ژوان ممنوع می‌شود. مولیر مأیوس و بیمار و ناکام در زندگی زناشویی پس از انتقاداتی که وارد می‌شود به موضوعات سطحی روی می‌آورد. مثل: نیرنگ‌های اسکاپن [۴] او بین سال‌های ۱۶۲۲ تا ۱۶۷۳ در پاریس زندگی کرد.
مرگ
يادبود مولير - گورستان پرلاشز
و در سال ۱۶۷۳ به‌طور غم‌انگیزی بر اثر بیماری صعب‌العلاج سل، در حالی که خود نقش «ارگان» [۵] در نمابش بیمار خیالی را برعهده داشت، در حین اجرا بیهوش می‌شود و اندکی پس از آنکه به خانه رسانده می‌شود، بر اثر بیماری و در ۵۱ سالگی درمی‌گذرد. کلیسا از خاک‌سپاری او در گورستان رسمی شهر جلوگیری کرد و حین خاک‌سپاری‌اش به صدا درآوردن ناقوس کلیساها و زمزمه دعاهای حاضران ممنوع گردید. او را در قبرستان «سنت ژوزف» که متعلق به نوزادان بود دفن کردند.[۶]. در سال ۱۷۹۲ باقی‌مانده خاکش به موزه تاریخی فرانسه آورده شد و در سال ۱۸۱۷ در پاریس به گورستان پرلاشز منتقل شده و درکنار ژان دو لافونتن دفن شد.[۷]

آناتول فرانس دربارهٔ او می‌نویسد: مولیر لحظه‌ای کوتاه از وجدان آگاه بشریت بود که ۳۵۰ سال پیش همچون جرقه‌ای در جو تاریک فرهنگی اروپا درخشید.
آثار
بیمار خیالی (Le Malade Imaginaire)
خسیس (L’Avare)
تارتوف (Tartuffe)
دون ژوان (Don Juan)
آمفیتروئون(Amphitryon)
طبیب پرنده(Médecin Volant)
حسادت آقای حواس پرت(La Jalousie du Barbouillé)
مردم‌گریز (Misanthrope)
مکتب زنان (L'École des femmes)
ژرژ داندن (George Dandin)
عروسی اجباری (Le Mariage forcé)
نیرنگ‌های اسکاپن (Les Fourberies de Scapin)
زنان دانشمند (Les Femmes Savantes) - نام دیگر زنان فضل‌فروش
طبیب اجباری (Le Médecin malgré lui)
ازدواج اجباری (Le Mariage Force)
عشق پزشک[۸]