پست های وبلاگ

به‌به سلوچ و محمود خان دولت آبادی سلوچ و جای خالی، خیلی هم عالی
درود بر شما سید ملحق گرانقدر
چه خوب که در آستانه‌ی سال نو از عشق (حلقه‌ مفقوده‌ی اینروزهای جهان بشریت‌) مطالبی را به اشتراک می‌گذارید؛ حال هر نوع عشقی با هر تعریفی، که البت بحث مبسوطی را می‌طلبد.
سپاس بابت انتشار🙏 نبض قلمتان سبز

درود بر شما استاد احمدی زاده

سپاس از شما

بمانید به مهر و بسرایید

سلام ، عرض ادب،احترام و سپاس بیکران
جناب احمدی زاده بزرگوار.

دوردبرشما 🌺🌺🌺

درودها و عرض ادب استاد احمدی زاده عزیز و ارجمندم

سلام ودرود بر استاد عزیز وارجمندآقای احمدی زاده

عشق ،عشق ،عشق

چه واژه ی هنوز غریبیست عشق ،
و تمام آمدن ها و رفتن های ما برای درک همین است
آنجاا که .جود آدمی را در بر می گیرد همه را خودت می دانی ،مرزی نیست ، محدوده ای نیست ، رنگی نیست ،نژادی نیست ، فقط عشق است ،آنجا که می خواهی فریا د بزنی تا تمام دنیا عاشق شوند ، مسیح هم آمد که همین را بگوید اما با او چه کردند ...
خیلی از بزرگان دینی ، حضرت علی ،امام حسین ع
عاشقان واقعی ،شهیدانمان .... عشق پیوستن به آن یگانه است و البته که از خاک باید به افلاک رسید

در پناه رحمت و مهربانی و حق ان شاالله
سپاس از جناب عالی که چرخه ی عشق را گسترش می دهید وظیفه ی همه ی ما همین است

در پناه حضرت عشق باشید همیشه

صندو ق دار مزایده در حیرت بود
از مبلغ گزافی که
به یک نیمکت مستهلک پارک میپرداختم
از کجا باید می دانست ؟
اینهمه ی یادگاری
در در جای جای نیمکت
از آن اوست

با احترام بداهه ای تقدیم آنانکه پروانه را به پنکه ترجیح می دهند

درود جناب ملحق گرامی
و درودی به استاد دولت آبادی عزیز
عشق چه نام زیبایی کاش جهان را عشق تسخیر کند تا لبخند بر چهره تمام موجودات بنشیند

عشق از نگاه دکتر علی شریعتی
دکتر علی شریعتی معتقد است دوست داشتن از عشق برتر است.
علی شریعتی آثار عمده‌ای دارد، یک نمونه از سخنان او درباره جایگاه و ارزش عشق، دوست‌ داشتن و تفاوت آن‌ها با یکدیگر است که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانیم:
عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی. اما دوست داشتن پیوندی است خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال. عشق بیشتر از غریزه آب می‌خورد و هرچه از غریزه سر زند بی‌ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع می‌کند و تا هرجا که یک روح ارتفاع دارد، دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می‌یابد.

عشق در غالب دل‌ها، در شکل‌ها و رنگ‌های تقریبا مشابهی، متجلی می‌شود و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است، اما دوست داشتن در هر روحی جلوه‌ای خاص خویش را دارد و از روح رنگ می‌گیرد و چون روح‌ها، برخلاف غریزه‌ها، هر کدام رنگی و ارتفاعی و بُعدی و طعم و عطری ویژه خویش دارد، می‌توان گفت که به شماره هر روحی، دوست داشتنی هست.

عشق با شناسنامه بی‌ارتباط نیست و گذر فصل‌ها و عبور سال‌ها بر آن اثر می‌گذارد، اما دوست داشتن در وَرای سن و زمان و مزاج زندگی می‌کند و بر آشیانه بلندش، روز روزگار را دستی نیست...

عشق در هر رنگی و سطحی، با زیبایی محسوس، در نهان یا آشکار، رابطه دارد. چنانچه شوپنهاور می‌گوید: \"شما بیست سال بر سن معشوقتان بیافزایید، آنگاه تأثیر مستقیم آن را بر احساس‌تان مطالعه کنید\"!

اما دوست داشتن چنان در روح غرق است و گیج و جذب زیبایی‌های روح که زیبایی‌های محسوس را به گونه‌ای دیگر می‌بیند.

عشق طوفانی و متلاطم و بوقلمون صفت است، اما دوست داشتن آرام و استوار و پر وقار و سرشار از نجابت. ‌ عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است. اگر دوری به طول انجامد ضعیف می‌شود، اگر تمام دوام یابد به ابتذال می‌کشد و تنها با بیم و امید و تزلزل و اضطراب و \"دیدار و پرهیز\"، زنده و نیرومند می‌ماند. اما دوست داشتن با این حالات ناآشنا است؛ دنیایش دنیای دیگری است.

عشق جوششی یک جانبه است. به معشوق نمی‌اندیشد که کیست!؟ یک \"خودجوشی ذاتی\" است و از این رو همیشه اشتباه می‌کند و در انتخاب بسختی می‌لغزد و یا همواره یک جانبه می‌ماند و گاه، میان دو بیگانه ناهمانند، عشقی جرقه می‌زند و چون در تاریکی است و یکدیگر را نمی‌بینند، پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنایی آن، چهره یکدیگر را می‌توانند دید و در اینجاست که گاه، پس از جرقه زدن عشق، عاشق و معشوق که در چهره هم می‌نگرند، احساس می کنند که همدیگر را نمی‌شناسند و بیگانگی و ناآشنایی پی از عشق - که درد کوچکی نیست - فراوان است.

اما دوست داشتن در روشنایی ریشه می‌بندد و در زیر نور سبز می‌شود و رشد میکند و از این روست که همواره پس از آشنایی پدید می‌آید، در حقیقت، در آغاز دو روح خطوط آشنایی را در سیما و نگاه یکدیگر می‌خوانند، و پس از \"آشنا شدن\" است که خودمانی می‌شوند، دو روح، نه دو نفر، که ممکن است دو نفر با هم در عین رو در بایستی‌ها، احساس خودمانی بودن کنند و این حالت به قدری ظریف و فرّار است که به سادگی از زیر دست احساس و فهم می‌گریزد - و سپس طعم خویشاوندی، و بوی خویشاوندی، گرمای خویشاوندی، از سخن و رفتار و آهنگ کلام یکدیگر احساس می شود.

از این منزل است که ناگهان، خود به خود، دو همسفر به چشم می‌بینند که به پهن دشت بی‌کرانه مهربانی رسیده‌اند و آسمان صاف و بی‌لک دوست داشتن بر بالای سرشان خیمه گسترده است و افق‌های روشن و پاک و صمیمی \"ایمان\" در برابرشان باز می‌شود و نسیمی نرم و لطیف - همچون یک معبد متروک که در محراب پنهانی آن، خیال راهبی بزرگ نقش بر زمین شده و زمزمه درد آلود نیایش‌اش، مناره تنها و غریب آن را به لرزه می آورد.

لحظه پیام الهام‌های تازه آسمان‌های دیگر را به همراه دارد و خود را، به مهر و عشوه‌ای بازیگر و شیرین و شوخ، هر لحظه، بر سر و روی این دو میزند.

عشق، جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی \"فهمیدن\" و \"اندیشیدن\" نیست. اما دوست داشتن، در اوج معراج‌اش، از سر حد عقل فراتر می‌رود و فهمیدن و اندیشیدن را نیز از زمین می‌کند و با خود به قله بلند اشراق میبرد.

عشق زیبایی‌های دلخواه را در دوست می‌آفریند و دوست داشتن زیبایی‌های دلخواه را در \"دوست\" میبیند و می‌یابد. عشق یک فریب بزرگ و قوی است و دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی، بی انتها و مطلق.

عشق بینایی را میگیرد و دوست داشتن می‌دهد. عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن.