پست های وبلاگ

دوستان سلام

 

متن پیش روی شما گلچینی است از اشعار سالکی که این روزها اندیشه اش مستمسک سواستفاده های سیاسی شده وجمال چهره آن عارف بالله در غبار فتنه ها گم است واین اشعار برای نگاه به شخصیت ایشان از زاویه شعروعرفان است ودگرهیچ.

 

 

 

 

۱-حسن ختام
 الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را      كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد     برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را

از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد      به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت     به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را

نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه      كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد لجامم را

روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى‏خبر، شايد      برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من     به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه       به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را

 

۲-جان جهان

 به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا    جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نيست مرا

عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال     به خدا، غير تو هــرگز هــــوسى نيست مرا

بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى      چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نيست مرا

پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســم      غيـــر ديــــدار رخت مـــلتمسى نيست مرا

گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايى      ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نيست مرا

مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى      جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مرا

 

۳-دریاوسراب

 

 مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بى‏حساب       بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه‏اى كباب

عمرى گذشت در غم هجران روى دوست      مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب

حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى       پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب

از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد       كـــى مى‏توان رسيد به دريا از اين سراب

هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم      چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب

هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش      در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب

اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند       در خرقه شان به غير "منم" تحفه‏اى مياب

ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير    پنهــــــــان نموده‏ايم، چو پيرى پس خضاب

دم در نــــــى‏آر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن       تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب

 

۴-درگاه جمال

 هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست        هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست

همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند        در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست

جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند         اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟

عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند         ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست

فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد        غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟

بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن        بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست

 

 ۵-عاشق سوخته

 

 پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏گشا ناز بس است     عــــــاشق ســوخته را ديدن رويت هوس است

دست از دامنت اى دوست، نخواهم برداشت     تا مــــــن دلشـده را يك رمق و يك نفس است

همــــــــه خوبان برِ زيبايى‏ات اى مايه حُسن،     فى‏المثل، در برِ درياى خروشان چو خس است

مـــــرغ پــــر سوختــه را نيست نصيبى ز بهار     عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است

داد خواهـــــم، غم دل را به كجا عرضه كنم؟      كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است

اين همـــــــه غلغل و غوغـــا كه در آفاق بوَد      ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است

 

۶-قبله محراب

 خــــــــم ابـــروى كجت قبله محــراب من است            تاب گيســوى تو خود، راز تب و تاب من است

اهـــــــــــل دل را به نيايش، اگــر آدابى هست             يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است

آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود             در صف مـى‏زده بيـدارى من، خواب من است

در يَم علـــــــــــــم و عمل، مدعيان غوطه ورند             مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است

هـــــر كسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد            دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است

حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم             عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است

هر كسى از غم و شادى است نصيبي، او را               مــــــايه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است

 

 ۷-خرقه تزویر

مـــــــــــاييم و يكى خرقه تزوير و دگر هيچ         در دام ريـــــــــــا، بسته به زنجير و دگر هيچ

خودبينى و خودخواهى و خودكامگى نفس        جان را چو "روان" كــــرده زمينگير و دگر هيچ

در بـــــــــــــــارگه دوست، نبرديم و نديديم         جــــــــز نامه سربسته به تقصير و دگر هيچ

بگزيده خــــــرابات و گسسته ز همـــه خلق       دل بستـــــــــه به پيشامد تقدير و دگر هيچ

درويش كـــــه درويش‏صفت نيست، گشايد         بر خلق خــــــــــــــدا ديده تحقير و دگر هيچ

صـــــــــوفى كه صفاييش نباشد، ننهد سر          جز بر در مــــــــردِ  زر و شمشير و دگر هيچ

عالِـــــــــــم كه به اخلاص نياراسته خود را          علمش به حجــابى شده تفسير و دگر هيچ

عــــــــارف كه ز عرفان كتبى چند فراخواند            بستــــه است به الفاظ و تعابير و دگر هيچ

 

۸-دلجویی پیر

 

دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيرم كرد          محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيرم كرد

معتكف گشتــم از اين پس، به در پير مغان         كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد

آب كوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم           پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگيرم كرد

دل درويش به دست آر كــه از سرّ اَلَست           پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقديرم كرد

پير ميخانه بنــــازم كه به سر پنجه خويش          فــــــــــانيـــم كرده، عدم كـرده و تسخيرم كرد

خادم درگه پيرم كـــــــــــه ز دلجويى خود          غـــــافل از خـــــــويش نمــــود و زبر و زيرم كرد

 

  ۹-عروس صبح

 

امشب كه در كنار منى، خفته چون عروس         زنهــــار تا دريــــغ ندارى، كنــــــــــار و بوس

اى شب، بگيـــــر تنگ به بر نوعروس صبح           امشب كه تنگ در بر من، خفته اين عروس

لب بر نــــــدارم از لب شيرين شكّــــــرش            گـــــــــر بانگ صبح بشنوم و گر غريو كوس

يا رب، ببند بــــــــــر رُخ خورشيد، راه صبح            در خواب كـــــن موذن و در خاك كن خروس

يك امشبى كه با منى، از راه لطف و مهر            جبــــــــران شود بقيّـــه عمر، ار بود فسوس

نارِندَم ار بخــواهم كاين شب، سحر شود             باشد اگــــــــــر به تخت سليمانى‏ام جلوس

"هندى" ز هند تا به سر كويت آمده است             كى دل دهد به شاهى شيراز و ملك طوس

 

۱۰-چشم بیمار

من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم     چشم بيمــــار تــــو را ديــدم و بيمار شدم

فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم       همچــــو منصــور خــــــريدار سرِ دار شدم

غم دلدار فكنده است به جانم، شررى       كـــه بـــه جــــان آمدم و شهره بازار شدم

درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز        كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم

جــــامــه زهد و ريا كَندم و بر تن كردم       خــــرقــــه پيــــر خـــراباتى و هشيار شدم

واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد       از دم رنــــد مــــى‏آلــــوده مــــَددكار شدم

بگـــذاريــــد كــــه از بتكــده يادى بكنم       مـــن كـــه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم

 

۱۱-آرزوها

 

در دلـــــــم بــــــــود كه آدم شوم؛ امّا نشدم      بــــى‏خبر از همه عالم شوم؛ امّا نشدم

بـــــــر درِ پيــــــرِ خــــــرابــــات نهم روى نياز       تا بــه اين طايفه محرم شوم؛ امّا نشدم

هجرت از خويش كنم، خانه به محبوب دهم        تا بـــه اسمـــــاء معلّم شوم؛ امّا نشدم

از كف دوست بنوشم همه شب باده عشق       رستــــه از كوثر و زمزم شوم؛ امّا نشدم

فــــــــــارغ از خـويشتن و واله رخسار حبيب        همچنــــان روح مجسم شوم؛ امّا نشدم

سر و پا گوش شوم، پاى به سر هوش شوم        كـــــز دَم گرم تو مُلهَم شوم؛ امّا نشدم

از صفــــــا راه بيابــــــم به ســــــــوى دار فنا        در وفــــا يــــــار مسلّم شوم؛ امّا نشدم

خواستم بر كنم از كعبه دل، هر چه بت است       تــــا بــــرِ دوست مكرّم شوم؛ امّا نشدم

آرزوهــــا همـــــه در گور شد اى نفس خبيث       در دلــــم بــــود كـه آدم شوم؛ امّا نشدم

 

۱۱-انتظار

 

از غــــم دوست، در اين ميكده فــــرياد كشم      داد رس نيست كـه در هجر رخش داد كشم

داد و بيــــداد كه در محفل مــــا رندى نيست       كــــه بــــرش شكوه بــرم، داد ز بيداد كشم

شاديــــم داد، غمم داد و جفـــــــــا داد و وفا       بــا صفـــا مـــنّت آن را كـه به من داد، كشم

عـــــاشقم، عــــاشق روى تو، نه چيز دگرى       بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد، كشم

در غمت اى گل وحشىِ من، اى خسرو من       جــــور مجنــــون ببـــــرم، تيشه فرهاد كشم

مُـــــردم از زنـــدگىِ بى تو كه با من هستى      طــــرفه ســرّى است كه بايد برِ استاد كشم

سالهــــا مـــــى گــــــذرد، حادثه ها مى آيد       انتظـــــار فـــــــرج از نيمـــــه خــــــرداد كشم

 

۱۲-رازگشایی

 

بس كــــن اين يــاوه سرايى، بس كن      تــا به كى خويش ستايى، بس كن

مخلصـــــــــان لــب به سخن وا نـكنند       بـــــركَن ايـــن ثوبِ ريايى، بس كن

تو خطــــــــا كـــارى و حق، آگاه است       حيلــــه گـــــر، زهد نمايى بس كن

حــــق غنــــــىّ است، برو پيش غنى       نــــــزد مخلـــــوق، گـدايى بس كن

هر پرستش كه تو كردى، شرك است        بـــى خــــدا، چند خدايى بس كن

شــــرك در جـــــــــان تـــــو منزل دارد        دعــــوى شــــرك زدايــى بس كن

تــــــــوى شيطــــان زده و عشقِ خدا !       نبــــــرى راه به جـــــايى، بس كن

سيّئــــــات تـــــو، به است از حسنات         جــان مـــن، شرك فزايى بس كن

خيــــل شيطــــــــــان، نبود اهل اللّه           اى قلـــــم، راز گشـــايى بس كن

 

۱۳-باده عشق

مــــن خراباتى‏ام؛ از من، سخن يار مخواه      گنگم، از گنگ پريشان شده، گفتار مخواه

من كــه با كورى ومهجورى خود سرگرمم     از چنين كور، تــــــــو بينايى و ديدار مخواه

چشم بيمـــــار تو، بيمــار نموده است مرا     غير هــــــذيان سخنى از من بيمار مخواه

با قلنـــدر منشين، گر كه نشستى هرگز      حكمت و فلسفـــه و آيـــــه و اخبار مخواه

مستم از باده عشق تو و از مستِ چنين       پند مردان جهــــان ديده و هشيار، مخواه

 

  ۱۴-مستی عاشق

 

دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست         آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست

مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست           بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست

عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا          چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست

بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباخته‏اى         كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست

رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن        كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست

اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار         كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست

برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان        كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست

دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان         كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست

علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى         كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست

  ۱۵-آفتاب نیمه شب

 

 اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بى‏حجاب       اى صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب

اى آفتــــــــــابِ نيمــــه شب، اى ماهِ نيمروز        اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى، نه آفتاب

كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايه‏ات       گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را طناب

جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز       دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب

انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال       درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب

آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى      تا پــــــــر گشــــــوده كوچ نماييم از اين قِباب

اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو        اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب

چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است       آبــــــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب

 

 ۱۶-سبوی دوست

 

عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست          مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست

گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار          گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست

هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است           خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست

ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند          ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست

گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود          ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست

با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است            كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست

ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد           بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست

 

۱۷-حسرت روی

امشب از حسرت رويت، دگر آرامم نيست          دلم آرام نگيــــــرد كــــــــــــه دلاَّرامم نيست

گــــــردش بــاغ نخواهم،  نروم طَرْف چمن          روى گلــــــــزار نجويـــــم كه گلندامم نيست

مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بديدم گفتم:         در پـــــى طلعت اين حوروش، انجامم نيست

من به يك دانـــه، به دام تو به خود افتادم          چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست؟

خـــــــاك كويش شوم و كامْ طلبكار شوم           گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نيست

همـــــه ايّام چو "هندى" سر راهش گيرم           گــــــر چــــه توفيقِ نظر در همه ايامم نيست

 

  ۱۸-جام جم

 

بــــــا گلرخان بگوييد ما را به خود پذيرند           از عــــــــــاشقان بيدل، همواره دست گيرند

دردى است در دلِ ما، درمان نمى پذيرد           دستى به عاشقان ده، كـز شوقِ دل بميرند

پـــــا نه بــــه محفلِ ما، تاراج كن دل ما            بنگـــــــر به بــــاطل ما، كز آب و گِل خميرند

ســـوداگرانِ مرگيم، ياران شاخ و برگيم            رنـــــدان پا بــــــــرهنه، بر حال ما بــــــصيرند

پاكند مى‏فروشان، مستانِ دل‏خروشان            بــــربسته چشم و گوشان، پيران سر به زيرند

بــردار جام مى را، جم را گذار و كى را             فــــــرزند مـــــاه و دى را، كاينان چو ما اسيرند

 
یاحق