پست های وبلاگ

اندام ظریفش را چادری سیاه پوشانده بود. آرام ونرم وارد شد و در گوشه ای از محفل نشست ،با آنکه حدود 30 سال سن داشت چند سالی کوچکتر بنظر میرسید .

پشت متانت چهره اش احساس موج می زد ،حرفهای زیادی برای گفتن داشت .

علاوه بر شاعری ،دست مایه ای هم در هنرهای تجسمی داشت .

زمانهایی از روزش در گالری (که با دوستش می گرداند ) صرف قلم زدن شعر ونقاشی بر شیشه های شفاف میشد ، به آنها رنگ وزیبای دوباره می داد. همچون قلم اش بر کاغذ که در کتاب شعری به نام " سه شنبه "   همین تازگی به چاپ رسیده بود و قرار بود رو نمایی آنرا در دانشگاه فردوسی مشهد با حضور خودش برگزار کنند .

امروز دوباره او را ملاقات کردم . برای گرفتن کتاب شعر همراه امضای پای آن .....

و او امضا کرد ؛   ملیحه آخوندی

ومن خواندم  :  بانو شاعره ملیحه آخوندی شاعر جوان شهرمان مشهد

 

می گوید در دو جشنواره شعرهایش  جایزه برده است . یکی در قسمت دفاع مقدس جشنواره توس تا نیشابور  و دیگری در بیست و نهمین جشنواره بین المللی رضوی در کرمان که شعرش منتخب جشنواره بوده است.

می گوید در ابتدا عاشقانه می سروده است ،اما بعدها، بعد بیماری وفوت مادر گرامیش شعرهایش عطر و بوی دیگری گرفته است .شاید غمگین اما نه بی امید ......

ترانه اش با صدای سجاد چاوشی و همنوایی آرش بیات را شنیده ام .به دل می نشنید .

برای من افتخاری است که کنار این جوانان هنرمند وطن در محافل شعر می نشینم .

شاعره جوان ما هنوز راه زیادی در پیش دارد و من منتظر کتابهای دیگر او هستم .

"چه می شد حرف و چشمان ودهان دیگری بودم  

زن غم لهجه ی برقع به روی بندری بودم  

دلم میخواست که یک دختر غمگین کمان باشم  

خدا میخواهد انگاری زمین زعفران باشم "     "ملیه آخوندی "

 

سایه سیرنگ  تیر 1403