پست های وبلاگ

ادامه نوشته بصورت زیر در متن وارد نشده علاقه مندان می توانند بقیه متن را نیز مطالعه فرمایند ؛
.....فکر وافکار در هرکسی قابل مشاهده وردیابی هستند . یعنی ما می تو انیم باخیره شدن عمیق در خود ، فکر رادر خود نگاه کرده وآن را تا عمق وریشه ی آن ، دنبال کنیم . گفتیم که ذهن/فکر ، همان میل و تمنا درماست . وقتی مِیلی در ما بوجود می آید ، این یک جوشش فکری ست که در مغزما رخ می دهد . که به راحتی می توان آن را در ضمیر و حافظه ی خود ردیابی کرد . وریشه وعلت فکر یامِیل وتمنارا در خود به روشنی دید . که همین دیدنِ خالص وناب است که ریشه و علتِ فکر را در ما خنثی وتارومار می کند . افکاری که از ذهن شرطی شده ی ما نشات می گیرند جز ترس وبیم و نگرانی نیستند چون ماهیت ذهن شرطی شده ی ما بیم ونگرانی و ترس است . لاجرم مشاهده ی ذهن در خود ، سبب تارومار شدن افکار سمّی و مملواز ترس و نگرانی در ما گردیده و مارا به آرامشی شگرف وابدی می رسانند . ماکار به نظریه فروید که ذهن را به سه بخش تقسیم می کند ، نداریم . بلکه مهم وحیاتی برای مشاهده ی ذهن در خویشتن است که مارا از تمام سراب وگرداب ها خلاصی می دهد . ونظریه دوم اندیشه مندانی چون ملاصدرا وابن سینا که ماحصل کلام شان تاکید بر \\"نفس \\" است ، می گوییم ؛ نفس همان ذهن ، وذهن همان نفس است . وخوشبختی ما این است که از زمان \\"فروید\\" و درزمان معاصر باروی کار آمدن \\"کریشنامورتی\\" کمیت نیم کره ی مغز و کیفیت و عملکرد ذهن تا حدودی برای ما گشوده شده واین مشعل فروزانی می تواند برای حقیقت جویان برای کشف حقیقتِ خویش باشد . شناخت خدا بدون شناخت خود امری محال وناممکن است . وبرای شناخت درست و دقیق خود ، باید ذهن را در خویشتن باواکاوی کامل آن وپی بردن به تاروبند وحصارهای آن برپیرامون خود ورها نمودن خود از این دام وبند ها ، خودآگاهانه ذهن شرطی شده را در خود شناخت وخودرا از اسارت ذهن خویش نجات داد . آنچه مارا از هویت اصیل مان دور می کند وبه سوی سراب ها هدایت گر می شود ، ذهن شرطی شده در ماست .ورهایی از ذهن شرطی شده ، شرط کمال هرکسی است . وتجربه ی مداوم آسودگی از ذهن شرطی شده ، کمال یافتگی هرکسی ست .
آیا غیرازاین است ، همانگونه که یک کامپیوتر یک شیئی است قطعه ی پردازشگر یا سی پی یو ( واحد پردازش مرکزی یا به اختصار سی‌پی‌یو (CPU) غالباً به نام مغز رایانه نامیده می‌شود) نیز یک شیئی است اما افعال وپردازش کامپیوتر دیگر شیئی نیستند . مغز و ذهن انسان نیز همینگونه اند و هریک جسم اند ، ولی واکنش ، بازتاب ها وعکس العمل های ذهن دیگر جسم نیستند بلکه اثرات و فعل و انفعال مغزند . اما ما فعل وعمل ذهن را واقعیت ذهن و جدای از مغز می پنداریم . ولی توانایی بالقوه مغز هنوز برای انسان بطور کامل ناشناخته مانده است که ذهن نیز که بخشی از مغز است همان توانایی بالقوه را داراست . وآیا اعمال ذهن در هرکسی اعمالی مغزی نیستند که در فرد بروز می کنند ؟.. وقتی ذهن یا حافظه ی ما از افکار خوب وبد انباشته ولبریز می گردد مارا گرفتار تضاد وتناقض و دوگانگی و دوئیت پنداری می کند . دچار رنج و اندوه و مرارت ، اسیر رشک و کینه می نماید ، اماباورود به فراتراز ذهن هرکسی از تضادو تناقض ودوئیت انگاری ، از اندوه و رنج کاملا رهایی می یابد . باخروج از ذهن (که موید جسم بودن ، وجزیی از مغز بودن ذهن است ) هرکسی به لایه ی دیگری ورود پیدا می کند و به آگاهی دیگری می رسد ، که این بخش (تمامیت مغز) است ، تمامیت مغز که تجزیه ساز و تفرقه افکن نیست وهمه چیز را در جهان بطور کامل ویک پارچه می بیند . پس می توانیم نتیجه بگیریم ذهن و مغز یکی هستند وباتوجه به فرآیند ذهن وبازتابهای آن بصورت فکر ، بااصلاح ذهن هرکسی می تواند به کمال برسد . وکمال انسان درروند ذهن همان کمال انسان در نفس است . پس نفس و ذهن دومقوله جدا از هم نیستند و آنچه در این فرآیند مهم و هدف ونتیجه است ، به کمال رسیدن هرکسی است . کمال گرایی که در ذهن صورت می گیرد کمال گرایی ست که در نفس صورت گرفته . یعنی به کمال رسیدن انسان یک دگرگونی و تکامل مغزی ست . و موضوعی فردی و تجربی وشهودی است .





__________________________________________________________
*شاخه بندی ذهن به سه لایه ضمیر خودآگاه، ضمیر نیمه خودآگاه و ضمیر ناخودآگاه نیز می تواند یکی از شگردهای ذهن باشد !.. تا آدمی از دسیسه های ذهن در خود بی خبراست ، ذهن به اشکال متفاوت خودش را به هرکسی نشان می دهد !..مگر زمانی که این موضوع از نظر علمی به اثبات برسد دیگر قابل تردید نیست .
** نفس اماره و نفس لوامه و نفس مطمئنه ، همان حالات متغیر ذهن و مغزند وکسانی که به نفس مطمئنه (تمامیت مغز) در خود دست یابند ، انسانهای کمال یافته ای هستند که از تمام معایب ، موانع ، وتضاد و سهل انگاری ها پاک و مبرا می شوند .

انسان ، قرنهاست که گرفتار لایه ای فکری در خود شده است ، قبل از آنکه بتواند با تمامیت خودارتباط برقرار کند این لایه ی تیره ، ومحدود، وناکام و تجزیه نگر فکری اورا اسیر وگرفتار خود می کند وتوانایی ادراک درست وکامل را از او می گیرد وبه بی راهه سوق می دهد .... ومی بینیم ؛ حتی اندیشه مندان وپژوهندگان مغزی نیر اعلب نمی توانند این خطا وانحراف آدمی را در خود بدرستی تشخیص دهند وگرفتار همین شاخه ی نادرست فکردر خود می شوند..... آیا علم روزی این خطای پندار بشری را در او کشف خواهد کرد ؟.... واورا برای همیشه از این انحراف ویرانگر نجات خواهد داد ؟....

سلام طیب الله
اگر انسان مجرد است چگونه احساس زمان میکند؟

سلام
زمان در هر حالت برای انسان قابل ادراک است . همه ی انسانها اسیر زمان اند ، ولی انسانی که باخودآگاهی به رهایی رسیده باشد چنین انسانی دیگر اسیر زمان نیست . آدمی موجودی تنهاست . ولی از تنهایی هراسان است واز آن فرار می کند . گریز آدمی از تنهایی از او موجودی نگران و مضطرب می سازد واین دُوری ست که در زندگی هرکس تکرار می شود به همین دلیل انسان موجودی همیشه نگران ومضطرب است .......

سلام مقصود اینست که همین که انسان زمان را ادراک میکند فوق زمانست؟ این در مورد بدن خوانده بودم که چون انسان بدن را درک میکند فوق بدن است اما سوال علم حضوری انسان به خداوند چگونه است که موجب فوقیت انسان نمیشود
اما تنهایی هم همه ازو گریزان نیستند برخی گریزانند
اضطراب دائمی هم همه را دربرنمیگیرد و در آنها که هست دائمی نیست

درود برشما جناب ناظمی ارجمند
براستی که رسیدن وشناخت خویش بدون تزکیه نفس
ممکن نیست

7 مرتبه کمال از نگاه مولوی
مرتبه 1 نامش نفس اماره است. مرحله نفس خام و بکر و تراشیده و نخراشیده که مدام دیگران را مقصر می شمارد. افسوس که اشخاص زیادی در تمام عمرشان در این مرحله می مانند و نمی توانند از آلودگی رها شوند. آدمی که جز امور دنیوی در فكر چیز دیگری نیست
طمع مال و مقام و قدرت دارد در این مرحله قرار دارد. همیشه دیگران را مقصر و گناهکار می شمارند و همیشه از دیگران خرده می گیرند؛ به همان راحتی که نفس می کشند شایعه می پراکند و افترا می زنند؛ به هیچ وجه نقصی در وجود خود نمی یابند. در مورد بقیه حکم میدهند؛ در اقلیم شک و شبهه و تکبر می آیند. می شناسیشان. در وجود خودت کشفشان کرده ای. چون مادامی که انسانیم و مادامی که انسان جایزالخطاست ، کسی در میانمان نیست که اسیر نفس اماره نشده باشد. مهم این است که سریع بتوان از آن چاله بیرون آمد.
مرتبه 2 جایی است که انسان هرگاه نقص ها و عیب ها و هوس ها و اشتیاق های نفسش را شناخت و قصد کرد اصلاحش کند، آن زمان به سفری درونی می رود. از آن به بعد چشمانش نه رو به بیرون. بلکه رو به درون می چرخد. به این ترتیب گام به گام به منزل بعدی نزدیک می شود. این منزل، از منظری درست برخلاف منزل پیشین است. در اینجا فرد به جای آنکه مدام دیگران را مقصر بداند، همیشه تقصیر را در وجود خودش می یابد، در هر واقعه ای خودش را می کاود و مقصر می داند. این پله، پله عالم زیبا و من زشت است. در این مرحله نفس به نفس لوامه بدل می شود.
در مرحله 3 شخص پخته تر می شود و به نفس ملهمه میرسد این نقطه، از آنجا که نفس انسان الهام گیرنده است، فرد از هر کس که در دنیا می بیند، الهام می گیرد. از دور و اطرافش به تدریج
حس میکند حالتی که به آن تسليم بودن میگویند چگونه آزادی است قسمتش باشد به شهر علم قدم می گذارد. این مقام با آنکه گهگاه قبض یعنی تنگی و فشردگی پدید می آورد، از آنجا که اکثر اوقات بسط یعنی گشایش و گسترش، به همراه دارد چندان زیباست که باعث شادمانی دل شود. اما جاذبه اش در عین حال بزرگ ترین خطر است. چون بیشتر کسانی که به این مرحله می رسند، نمی خواهند از آن خارج شوند. گمان می کنند به پایان راه رسیده اند. حال آنکه راه طولانی تر و دشوارتر است.
این جا آهنگین و رنگین است و خیلی ها نمی توانند اراده و بصیرت و جسارت پیش تر رفتن را در خود بیابند. به همین سبب است که سومین منزل با آنکه مانند باغ بهشت لطیف است، برای آنها که هدفی والاتر دارند نوعی دام محسوب می شود.
شخصی که موفق شود از این مرحله فراتر برود، شهر علم را پس پشت می گذارد و به مقام نفس مطمئنه می رسد.
در مرحله 4 دیگر نفس مثل سابق نیست. به کل تغییر کرده است از این رو به آن نفس راضیه و خشنود هم می گویند. شخص دیگر مالک شعوری بس والاتر است. چشمش سیر و دلش باز شده. دیگر درد نقدینه و شهرت و مال و مقام ندارد. با دیگران به خوبی رفتار میکند و فقط هنگام نماز روی سجاده نیست که آرامش دارد، همیشه همین طور است. در نمازی دائمی است. قلبی نمی شکند، حق بنده ای نمی خورد، بر کسی خرده نمی گیرد و عیوب دیگران می پوشاند. مال و ملک را به خدای مالک الملک تسلیم می کند.
مرحله 5 فراتر از مرحله پیشین است اینجا شهر توحید است. به سه مرتبه پایانی مراتب کمال می گویند. حقیقتا اندکند انسانهایی که می توانند به آنجا برسند. و خدا به هر حالی که افکندشان. خوشحال، آرام و سپاسگزارند. از آنجا که در نخستین مرحله از سه مرحله پایانی به نفس راضيه رسیده اند به امور دنیوی اهمیت نمی دهند و فریب دنیا را نمی خورند.
مرحله 6 مقام بعدی نفس مرضیه است. چون خدا از این نفس رضایت دارد به نفس پسندیده میگویند. شخصی که به اینجا می رسد چراغ راه دیگران می شود. نورش را به راه هر که بخواهد می تاباند، مانند قطبی حقیقی و چراغی خاموش ناشدنی روشنی می بخشد. گاه حتی شفا بدهد. در رفتارهایش از افراط و تفریط می پرهیزد. جدا افتاده ها را به هم می رساند، دشمنان را آشتی محیط ها را تلطیف می کند؛ به نسیمی ملایم می ماند که در سخت ترین اقلیم ها می وزد.
فرد در مرتبه 7 به نفس کامله می رسد. در این جا ظن نفسی متفاوت به کل از میان می رود. اما چون کسی نیست که این مقام را بشناسد و اگر هم باشد در باره اش سخنی نگفته، آگاهیمان در باب آن بسیار محدود است.

ادامه
اخیرا در یک سریال ایرانی عین همین مطلب را در یکی از صحنه ها که دست یکی از شخصیت های فیلم (مهران احمدی ) باقدرتی غیر معمول دست به اعمالی خطا و خطرناک بی اراده ی فرد می زد را دیدیم . فکر می کنم سریال پایتخت ۴ بود . ذهن شرطی شده نیز در هرکسی با قدرتی غیر معمول که به یمن عملکرد مغز ، ذهن از این قدرت و توانایی غیرمعمول برخوردار است ، به همین دلیل ذهن شرطی شده فرد را به اعمالی خطا ویا همان خطای پندار ، گرفتار می کند . ولی اغلب هنوز اطلاع و اگاهی لازم را در مورد ماهیت ذهن ، و عملکرد آن در خود نداریم . بلی این ذهن شرطی شده است که اختیار خیل وسیعی از مردم را توهم بار وکور و بی هدف در اختیار دارد و بشر باید برای رسیدن به آرامش و رستگاری واقعی روزی چشمش به این نقطه تاریک و کور در خودش گشوده شود و با رهایی انسان از این بلای خانمانسوز ، زمین بعداز آن بهشت برین خواهد گشت....

درود مجددجناب ناظمی ارجمند
درست می فرمایید، پاکسازی نفس، کنارزدن
همان ذهن است و منها و افکاری که حقیقت مانیست.
و زدودن حجاب که جز موارد ذکرشده نیست،
اماسویی دیگر می شودددر خود همین فکر که جناب عالی
اصرار بر آشکارشدن آن دارید شرطی شد و ماند
به نوعی حجابی دیگر و وسواسی دیگر....

آنچه مشهوداست هستی با سرعت
در حال انعکاس موج نوینی از نورو آگاهیست
شاید همان آخرالزمان ـ.. و منجی درونی تک تک انسان ها
که با عشق بدون کوچکترین درگیری در حال ظهوراست
که آشتی و عشق با خود است در گام نخست، سپس تجلی بیرونی منجی که راهش، آیینش، کلامش عشق است

در پناه عشق همگیمان.
والبته آنچه عرض کردم نظر بنده استو تعصبی ندارم
برقرار باشیدو پایدار استاد ارجمند

سلام
وعرص ادب
ما به کدام ذهن و ضمیر می گوییم _ ذهن شرطی شده_ ؟.... ذهنی که نااگاهانه و ناخودآگاه صاحب خود را اسیر _ خود _ کرده باشد یک ذهن شرطی شده است و صاحب چنین ذهنی دربند ودرحصار یک نیرو وانرژی کور در خودش است که این انرژی ، اورا تحت انقیاد وفرماندهی بی چندوچون خود دارد . ذهن شرطی ذهنی _خودمحور _ و شورشگر و جنگ طلب است وباتکیه به این افعال به خود بقا ودوام وحیات می دهد . اما کسی که _خودآگاهانه _ خودرا ازاسارت ذهن شرطی شده رهانده باشد . دیگر _ذهن/فکر /خود _از ضمیر او رخت بربسته برای او حجاب نیست که بخواهد برای او وسوسه آفرین باشد . رهایی از ذهن شرطی شده برای هرکسی ، امری مسلم و به سهولت است اما عوامل جانبی ، افکار وسوسه گر برای فرد می شوند و فرد را از درک و کشف درست خود دور می کنند . بلی _خود _ حجاب ماست و چون پرده ای تیره و ضخیم مقابل ما قرار دارد ، مارا از دیدن درست و شفاف و بدون حجاب محروم می کند . خود نقابی ست که به رنگهای گوناگون برچهره ی ما قرار گرفته وما رنگ این ماسک و نقاب را در هر فعلی تغییر می دهیم و به همین دلیل به هر رنگی که دربیایبم _خودِ _ منحوث ، نقاش و رنگزن ماست ، مگر باخودآگاهی و بطور کامل خودرا از اسارت این موجود کاذب در خود رهانماییم . که دیگر در اسارت _خود _ نیستیم وافکار ما سالم است و _خود _ در هیچ فعلی در افکارمان نفوذ نمی کند .....

درادامه
ماوقتی به تعریف ذهن با لایه های متفاوت خودآگاه ، نیمه خودآگاه ، وناخودآگاه ودریافت های ذهن توسط حواس پنج گانه پای بندیم ویا به تعریف های متعدد دیگر ، برای شناخت _حقیقت ذهن _ دچار سردرگمی و سر گیجی می شویم و دراین دایره بطور مرتب چرخ می زنیم بدون آنکه به ماهیت واقعی ذهن ( یاماهیت واقعی خود) پی برده باشیم و ممکن است تمام عمر دچار این سرگردانی باقی بمانیم .... ذهن از نظر فیزیکال هرچه هست ، دفترچه ای ست که حافظ اطلاعات دریافتی مامی باشد ، اما حقیقت ما ویاهویت واقعی ما برای ذهن ، قابل ادراک ودریافت نیست . وگفتیم ذهن بخشی از توانایی های بالفعل مغز را نیز داراست . ذهن براساس اطلاعات دریافتی که براساس نظریه فروید توسط حواس پنجگانه از بیرون دریافت می کند ، برای ما تعیین شخصیت ویا ماهیت می کند ومارا نااگاهانه اسیر ماهیتی القایی در خود می نماید . برای کشف ماهیت واقعی و ذاتی وخدادادی خویش که از زمان تولد در ما وجود دارد ، باید از ذهن فراتر رفت . وبرای این منظور ودست یابی به ماورای ذهن در خود ، می توانیم بامشاهده ی ذهن وافعال ذهن در خود ، ویاهمان عملکردفکر ، در خویش ، ذهن را در خود ناکارآمد و موقتا متلاشی وبی اثر کنیم . که با این عمل مشاهده ومراقبه است که از ذهن فراتر می رویم ونیرویی دیگر را در خود صیّد می کنیم . که ماهیت ذهن ساخته ی ما نیست بلکه آن ، ماهیت واقعی و ازلی ماست ....