پست های وبلاگ

بلی
انسان بی هیچ کم و کاستی ، انسان آفریده می شود اما بعضی از افراد باچنگ انداختن به تعلق ودل بستگی ها وباور و اعتقادات و عدم آگاهی از ماهیت خویش ، آنقدر خودرا تقلیل داده ودچار ریزش و نقصان صفات خود می شوند که از شنیدن این حقیقت دچار نگرانی واضطراب می گردند . حتی در مقابل آن شدیدا جبهه گیری می کنند وبا مخالفین خود تاحد اختیار وتوان برخورد فیزیکی می نمایند . می توانیم بگوییم ؛این جبرالقایی زندگی ست که هرکسی را از تمامیت خود دور می کند

.بلی
انسان بی هیچ کم و کاستی ، انسان آفریده می شود اما بعضی از افراد باچنگ انداختن به تعلق ودل بستگی ها وباور و اعتقادات و عدم آگاهی از ماهیت خویش ، آنقدر خودرا تقلیل داده ودچار ریزش و نقصان صفات خود می شوند که از شنیدن این حقیقت دچار نگرانی واضطراب می گردند . حتی در مقابل آن شدیدا جبهه گیری می کنند وبا مخالفین خود تاحد اختیار وتوان برخورد فیزیکی می نمایند . می توانیم بگوییم ؛این جبرالقایی زندگی ست که هرکسی را از تمامیت خود دور می کند

درود برشما استاد گرامی

اما سوالی که به وجود می آید ، این است ؛ آیا آدمی اصلا گمشده ای دارد یا خیر ؟... واگر آری ،گمشده ی واقعی انسان چیست ؟ ....تمام تلاش انسان ، برای یافتن گمشده اش است . واین راز تکاپوی بی وقفه ی بشر تاامروز بوده و هست . اما هرکس به ظن خود تعبیری از گمشده ی آدمی دارد که همین شاخه های متکثر تعابیر ، آدمی را سرگشته تر و نابسامان تر ساخته است .
اما گمشده ی واقعی انسان در خود وی پنهان است که هرکسی باید لاجرم گمشده اش را باواکاوی عمیق و ژرف و بی انتظار در خودش بیابد و راه دیگری نیز برای رهایی از سرگردانی و آشفتگی و دست یافتن به شخصیت حقیقی خود برای آدمی وجود ندارد .
شعر سهراب را من به عنوان یک دور نما به آن نگاه می کنم . وهرکجا وهر کسی که از انسان حقیقی و شخصیت واقعی او نشانه ای باخود داشته باشد به بیراهه گرفتار نشده . تفکرات شرقی ، بودائیسم و ...و.... هرکدام می توانند نشانه ای از کمال و انسان واقعی باشند و تفکرات مغرب زمین نیز ... اما درتقابل قرار گرفتن جز گرفتار فضای بسته ی ملیت گرایی نیست . هرکجا نشانی از انسان واقعی باشد برایمان قابل احترام است. اما نه باالگو پذیری ، چون الگو پذیری نیز سمّی ست که سبب هلاکت ماست .

آدمی ، موجودی عجیب الخلقه نیست که گاه برای او صفاتی آسمانی و مافوق زمینی می سازند و ازاو وجودی خیالی و رویایی ودست نیافتنی می تراشند . انسان ، انسان آفریده شده ، اما ذهن شرطی و فکر برنامه ریزی شده بلایی ست که دست از سر او بر نمی دارد و هرکس باید خود را ازاسارت ذهن شرطی و فکر قالبی خود نجات دهد ، همین ودیگر هیچ .... فکر برنامه ریزی شده ی آدمی قرنهاست که نسل به نسل تا به امروز یان منتقل شده و همین سیاهچال هرکسی ست که فرد را در خود مضطرب و سرگردان می چرخاند بدون انکه هدف و مقصدی برای فرد وجود داشته باشد . ورهایی از ذهن شرطی و فکر منجمد برنامه ریزی شده ،برای هرکس امکان پذیراست . وافراد شاخصی که در گذشته تا به امروز برای نجات انسان قلم فرسایی کرده اند و آثار گرانی از خود برجا گذاشته اند ، کسانی بوده اند که خود را ازاسارت ذهن شرطی خود نجات داده اند . واین امری شدنی و امکان پذیر برای یکایک مردم است . واگر بگوییم ما آدمیان در هرعصری گرفتار اسکیزوفرنی Schizophrenia ( ذهنِ بیمار) در خود شده ایم ، سخنی بی جا نگفته ایم . اما در دوران معاصر به دلیل رشد عقلی بشر این بیماری برجسته تراز گذشتگان گریبا ن اورا گرفته . وانسان باید روزی لاجرم از این سرگشتگی نجات پیدا کند ..... شاید آن روز دیر نباشد....


گفتیم در دوران معاصر به دلیل رشد عقلی بشر ، این بیماری برجسته تراز گذشتگان گریبان اورا گرفته .... این سخنی قابل تامل است ، رشد عقلی ، بیشتربشر را از هویت واقعی اش دور می کند، شاید به این وقوف یافته باشیم که انسان معاصر نسبت به گذشتگان خود ، از هویت واقعی اش بیشتر دور شده ... پس عقل/فکر چاره گشای آدمیان نیستند واین پدیده ها نمی توانند کسی را از سرگشتگی اش نجات دهند پس باید به فراتراز عقل/فکر در خویشتن قدم گذاشت .
شما گفته اید ؛
در اینجا من معتقدم فرا آگاهی زاییده آگاهی و مرتبه ای بالاتر از آن است .....
بلی ، اما ابتدا باید به این یقین رسیده باشیم که \"فراآگاهی\" در آدمیان وجود دارد و امری خیالی و توهمی نیست . ایمان داشتن به آن نیز ، موضوعی سُست است . باید آن را در خود تجربی و شهودی ، لمس کرد ودید . دوم ، فراآگاهی زاییده ی آگاهی می تواند باشد ، البته در آن شک دارم ، چون بعضی از چوپانان وکشاورزان که هیچ پیش زمینه ی آگاهی نداشته اند به \"فراآگاهی\" دست یافته اند . کار به مورد دوم یعنی چوپانان و کشاورزان نداریم ، آنچه برای کشف \"فرااگاهی\" در خود لازم و حتمی ست . دل نبستن به اگاهی ست . دل بستگی به آگاهی سرابی ست که هرکسی را گرفتار می کند ، باید از آگاهی دل کند وریشه ی ان را در خود خشکاند تا به اقیانوس بیکران فرااگاهی وارد شد ...


دل بستگی به هرچیز اعم از انگیزه های مادی یا معنوی ، سبب استحاله شدن و ذوب گردیدن فرد در سوژه و موضوع و عقیده ی مورد نظر فرد می گردد وانسان را از کشف حقیقت خود محروم می کند . اعتقاد داشتن به خدا نیز ، نشان الوهیت فرد نیست . چون اعتقاد باور وسوژه ای ست که فرد را در خود حل و ذوب نموده ، واز \"خدا\" و\"حقیقت\" منفک ودور می سازد . برای کشف حقیقت باید درونی شفاف وتهذیب وتزکیه شده داشت وگرنه ناچیزترین خاشاک درونی که در بیرون وجهه ای بالا و گاه مقدس دارد ، مارا گرفتار خود می کند و به بیراهه پرتاب مان می کند .



آدمی اسیر گمشده ی خویشتن است ولی به دلیل عدم آگاهی از ماهیت واقعی خود ، همچنان ناکام و سرگردان در پشت انگیزه ای ست که اورا دچار کوره راههای طاقت فرسا و کشنده می کند .
انسان با یافتن خودآگاهانه ی گمشده ی خود ، دوباره به آعاز راه برگشت می نماید ، اما باکشف گمشده اش دیگر موجودی نگران و مضطرب و مستاصل و آشفته نیست . بلکه زندگی او توام با آرامشی ست که کشف دمادم ناشناخته هارا نصیب او می سازد . آدمی تا گرفتار گمگشتی خود باشد دچار نُقصانی ست که برایش رنج و اندوه و مرارت را لحطه به لحظه می زاید . اماباکشف خویشتن ، هرکس به کمال و رستگاری دست می یابد که بااو دیگر هیچ مرارت و رنج و اندوهی هویدا نیست . ونفس آرامش و سعادت بشر کمال اوست .



انسان معاصر قوی و سرسخت تراز نیاکان و گذشتکان خود به رباتی فاقد اختیار و هویت تبدیل گردیده و کسانی که قفل این معمارا در خود بگشایند ، بااشتیاق خودرا ازاسارت و بندگی نجات خواهند داد وباگشودن حصارهای پیرامون خود و زنجیر دست و پای خویش ، آزادی واقعی را تجربه خواهند کرد .... وپیام سپهری نیز همین است . ماباید باخودآگاهی ، ابتدا کلافی که مارا در خود پیچیده را از گرداگرد خود باز کنیم و پرده هایی را که چشم مان را پوشانده کنار بزنیم ، اینها در جهات مختلف از ما ابزاری مطیع وسرسپرده ساخته اند . باید تکلیف مان را باخودمان ابتدا روشن کنیم . که بعداز آن است که راه واقعی مان را بدون ذره ای انحراف و لغزش ، و شبهه و تردید در خود و درهر کجای زمین ، شفاف و روشن یافته ایم وجهان و عقبی را روشن و شفاف می بینیم......